Мајката црква ги повикува своите ќерки да се вратат во нејзините прегратки

Беше кажано дека на една плоча, надвор од Латеранската црква во Рим, стојат зборовите: Eklesium Mater – „Мајка на црквите“. Понорот меѓу 1,2 милијарди католици, 350 милиони протестанти и 220 милиони верници на православието организирано во национални цркви, бргу се затвора. Меѓутоа, Рим во тој процес не променил ниту една своја доктрина. Сепак, се чини дека денес многу реформирани цркви брзаат да му се поклонат на Рим. На Концилот Ватикан II, кој го свика папата Јован XXIII во шеесеттите години од минатиот век, покрај другото, се поставени и принципите на екуменското движење: Да се препознае авторитетот и превласта на римскиот бискуп. За да можат да се обединат, сите цркви мора да ја прифатат превласта на папсикиот стол. Во 1995 г. папата Јован Павле II даде слична изјава според која  препознавањето и прифаќањето на папската превласт е од суштинска важност за христијанското единство. Неговата изјава е објавена во католичкото списание Sa­dern Kros од 17 септември 1995 година под наслов: „За да се обединат, сите цркви мора да го прифатат папскиот авторитет.“ Катихизисот на Католичката црква: „Уште од самиот почеток Христос ѝ оставил единство на својата Црква. Веруваме дека ова единство постои во Католичката црква како нешто што таа никогаш не може да го загуби, и се надеваме дека ќе продолжи да расте сè до крајот на времето“13 Според Католичката црква, ова единство, кое мора да се постигне, не ги опфаќа само протестантските цркви, туку и сите луѓе на светот: „Во ова католичко единство на Божјиот народ се повикани сите луѓе… На различни начини нему му припаѓаат: католичките верници, другите кои веруваат во Христа и конечно целото човештво, кое е повикано со спасоносната Божја милост“14 По Ватикан II, на језуитот Карл Рајнер, најголем католички теолог по Тома Аквински, доверена му е задача која опфаќа помирување на сите цркви и религии со Рим. Тој тврди дека спасение постои во секоја вероисповед, под услов верниците да ја признаат превласта на Рим. Папата Јован Павле II ја оживеа „Конгрегацијата за доктрина и вера“, што е ново име за средновековната инквизиција, со која претседаваше кардиналот со германско потекло Рацингер, сега веќе папа Бенедикт XVI. Јован Павле II постави строги старешини во хиерархијата и наведе дека тој не управува со демократијата: „Тоа е институција со која управува Исус Христос; тоа е теократско владеење“, со кое, природно, управува неговиот намесник, папата. Како стожер за христијанското единство, пред сè, на христијанските цркви, Католичката црква ја нуди, а во иднина и со закон ќе му ја натури на цел свет, својата институција, неделата, за што подробно ќе зборуваме понатаму, кога ќе дојде на ред неделниот закон. Во врска со ова сега само еден краток извадок од документите на Ватикан II: „Треба да се поддржи секој напор неделата да стане вистински ‘ден на радост и одмор од работата’… да се слави евхаристија секоја недела…  ‘неделата треба да претставува основен празничен ден’ во кој, собрани заедно, треба да ја слушаат Божјата реч и да учествуваат во Пасхалната тајна .“15 Во јуни 1990 година Англиканската и Католичката црква  издадоа заедничка изјава наречена „Дар на авторитетот“. Дејли Телеграф од јуни 1990 година реагираше со следните наслови: „Црквата се согласува дека папата треба да биде признат како сеопфатен авторитет во христијанскиот свет, и го опишува како ‘дар кој треба да го примат сите христијани’. Комисијата заклучила дека римскиот бискуп има ‘посебна служба во врска со разликувањето на вистината’ и прифатила дека само папата има морален авторитет да ги обедини сите христијански вероисповеди.“ Со оваа изјава Англиканската црква го предала своето протестантско наследство и себеси се подложила на папската хиерархија. Треба да се истакне дека во редовите на Англиканската црква постојат силни превирања кои можат да доведат до раскол во неа. Голем дел од верниците се незадоволни од преголемиот либерализам на одделни нивни врвни водачи кои јавно го одобруваат, го бранат и го поддржуваат хомосексуализмот. Неодамна (2007 г.) светскиот печат објави дека еден од нивните врвни бискупи јавно и отворено истапува како хомосексуалец. Од тие причини, за да не се распадне, Англиканската црква спас бара под капата на Католичката хиерархија и во единство со Католичката црква којашто во основа е многу строга во моралот. Лутеранската црква: Пречесниот д-р Карл I Братен рекол: „Да е Лутер денес присутен, тој би упатил поинаков повик, особено кога би знаел дека неговата реформација во долгорочен план ќе изроди толку многу илегални потомци.“ Не е реткост католиците и лутераните да одржуваат заеднички миси. Во лутеранска катедрала служби наизменично одржуваат римокатолички и лутерански теолози. Повторно се поставени сликите на Марија, а и ритуалот палење на свеќи и молитвите упатувани на Девицата повторно станал вообичаен. За жал, Лутеранската црква пошла по истиот пат како и Англиканската. На 29 март 1994 година предводните американски евангелистички протестанти и католиците стапија во коалиција и потпишаа заедничка декларација којашто ја нарекоа „Евангелиците (евангелистичките протестанти) и католиците заедно – христијанска мисија во третиот милениум“. Покрај другото, во тој документ стои: „Како Христос што е едно, и христијанската мисија е една… Заеднички потврдуваме дека сите што го прифаќаат Христа како свој Господ и Спасител се браќа и сестри во Христа. Евангелиците и католиците се браќа и сестри во Христа.“ Евангелистите во Соединетите Држави прифаќаат  обединување со Рим: „Време е ние протестантите да одиме кај светиот Отец во Рим и да го прашаме како можеме да се вратиме дома.“16 Епископалната црква:  „Божја црква е католичката. ‘Била католичката на почетокот и ќе биде католичката на крај.’… ‘Сведоци сме за пропаѓање на протестантизмот.’“17   Католичката и Православната црква: На 14 и 15 ноември 2007 год. светскиот печат објави многу значајна вест: „Крај на расколот меѓу Католичката и Православната црква.“ „По илјадагодишниот раскол, во Равена е договорено обединување на Католичката и Православната црква.“ „Зацртан е патот кој, по илјадагодишниот раскол во 1054 год., би требало да доведе до обединување на двете цркви.“ „Ватикан го пофали договорот што го постигнаа православните и католичките теолози во октомври 2007 г. во италијанскиот град Равена како прв чекор во зацелувањето на раната на илјадагодишниот раздор меѓу двете цркви“, итн. Во договорот е потврдено дека папата бил највисок во хиерархијата на единствената Црква пред големиот раскол во 1054 г. Во старото Византиско царство православието ја отфрлило универзалната власт на римскиот папа и постепено се развивало во автономни национални цркви. Во 2006 г. папата Бенедикт XVI во Истанбул го посети вселенскиот патријарх Вартоломеј I, кој е духовен водач на сите православни верници во светот, но административно управува со малечко христијанско стадо во Турција. Во таа пригода тие си поставија заедничка цел: ќе се борат за обединување на Католичката и Православната црква. Во рамките на својот понтификат Бенедикт XVI приоритет му дава на тоа обединување на двете цркви. Како што рековме, светското православие е организирано во национални цркви и има околу 220 милиони верници, а под Ватикан има околу една милијарда и двесте милиони верници на светот. На советувањето во Равена е потпишан документ и постигнат е договор кој е голем чекор за идното дејствување. Во тој договор се утврдува дека папата е „прв меѓу патријарсите“, а Рим е „прво седиште“. Тие две точки и го предизвикале расколот меѓу католиците и православните во 1054 г. Сега се признава улогата на римскиот бискуп како прв меѓу првите, а „првите мора да признаат кој е прв меѓу нив“. Единството со Рим не ги опфаќа само христијаните. Потребно е сите религии да го признаат папата како духовен светски водач. Ватикан постојано јасно порачувал дека папата е „татко на целото човечко семејство“. Малахи Мартин за  Јован Павле II: „Во последната анализа Јован Павле II, како именуван Христов заменик, тврди дека тој е конечен суд на правдата за општеството како заедница на државите.“18 Во 1986 година во Асиз е одржан состанок на светските религии на кој папата беше домаќин. Телевизијата во цел свет го пренесуваше тој состанок, а на него присуствуваа водачите на протестантските, православните, англиканските, еврејските, исламските, будистичките и хинду религиите, како и водачите на повеќето други помалечки верски организации. На овој состанок и на состаноците што следеа во „асишки дух“, папата беше говорник и централна личност. Овој годишен форум се прославува со голема помпа, а водачите на сите религии искажуваат своја солидарност со папата. Односите меѓу исламот и католицизмот вчудовидувачки се поправени. При посетата на папата на Сирија, во мај 2001 година, Rojters Internesenel Press го објави следниот извештај: Дамаск (Ројтерс): „Папата Јован Павле пишуваше историја во неделата, кога стана прв понтиф кој кога било влезе во џамија и ги повика христијаните и муслиманите да си простат едни на други поради минатото. … Тој исто така рече дека верското убедување никогаш не било оправдание за насилство. ‘Заедниците веќе нека не се судруваат.’ Папата, кој во 1985 година ги обнови врските со Евреите кога ја посети синагогата во Рим, кажува дека сега е време да се сврти страница и со исламот. За сето време, додека христијаните и муслиманите се навредувале едни со други, потребно е да бараме прошка од Севишниот, и прошка едни од други … Почитувајќи ја муслиманската традиција, папата ги собу своите обувки пред да влезе на местото за богослужение, што предизвика восхит и овации кај огромното мноштво кое чекаше надвор. ‘Тоа е величествен историски настан. Папата … влегува во џамија’, рече спикерот на Сириската државна телевизија. ‘Тоа е средба на исламот и христијанството.’ Повикот за меѓусебно проштавање беше продолжение на темата која почна во петокот во Грција, во која понтифот бараше Божје проштавање за неправдата која католиците им ја направиле на православните верници во текот на минатите 1000 години.“ Папата е најголем светски верски авторитет. Сепак, јасно е дека овој статус не е постигнат врз основа на вистината, туку врз основа на компромиси. Признавајќи го неговото водство, тие ги признаваат неговите доктрини.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Ѕверовите во Откровението“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.