За христијанското монаштво

„Христијанското монаштво е зачнато во 3 век на египетска почва. Значењето на овој факт станува очигледно дури кога, заедно со него, ќе се разгледаат и други две вистини. Прва вистина: Монашкиот начин на живеење, што подразбира повлекување од светот во живот на испосништво во рамките на испосничката заедница, е спротивен на духот, на начелата и развојот на раното христијанство… Втора вистина: во Египет имало многу испоснички заедници одамна пред христијаните да почнат да се повлекуваат во египетската пустина за да живеат во неа испоснички живот. Со други зборови, монаштвото во Египет од почеток било нехристијанска религиска појава.

Во текот на првите три столетија од своето настанување, христијанската религија, се чини, била немонашка, како што тврди Тертулијан… Од египетската пустина оваа пракса се проширила на другите делови од христијанскиот свет во 4 век, а до крајот на тој век монашкиот живот станал карактеристично обележје од најдалечната источна, до најдалечната западна и северна точка на Римското царство, вклучувајќи ја Британија“1

Монаштвото привлекло и голем број девојки и вдовици кои организирале женски манастири каде што живееле како калуѓерки.

Лутер бил калуѓер во манастир, каде што нашол Библија врзана за манастирскиот ѕид и често одел таму да ја чита. Библијата го просветлила и му помогнала да сфати дека Бог не бара од нас да станеме калуѓери за да постигнеме поголема светост и близина до Бога. За својот живот во манастирот, тој подоцна ќе напише:

„Јас навистина бев побожен калуѓер. Сите правила на мојот ред ги исполнував со таква строгост, што можам да кажам дека, ако некогаш некој калуѓер би можел да го добие небото со своите калуѓерски дела, тогаш сигурно на тоа би имал право јас…“

„Штирканиот“ плашт на праведност, со кој се наметнуваат луѓето, не е знак за постигната светост, ниту пак светоста е оддалечување од реалностите и од уживањата во животот. Тоа е изопачена замисла за светоста која премногу долго ја застапуваат мрачните испиени „светци“. Отфрлајќи ја добрата храна и здравата смеа, тие религијата ја направиле неприфатлива за остатокот од светот. Мрачните светци придонеле луѓето да почнат да се сомневаат и во Божјите закони. Абрахам Хешел кажува дека тајната на побожниот живот се крие во соединувањето на „светоста со човечкото“. Секој вистински побожен човек е пријатен другар кој ужива во реалностите на животот, но едновремено одбива да прави компромиси.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „За христијанското монаштво и за подвижништвото во традиционалната христијанска црква“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.