Повеќе за апокрифите

Малку повеќе за историските неканонски книги или апокрифи од Стариот завет кои традиционалната Црква ги прибрала меѓу кориците на пророчките канонски книги на Библијата.

Зборот „апокриф“ (грчки apokrypto  – крие, таи, закопува) содржи во себе мисла за нешто нејасно, магливо, скриено, нешто со сомнително потекло, поттурено, лажно.

Апокрифите не се божествено инспирирани или божествено вдахнати од Светиот Дух, бидејќи не се дадени од Бога, и нивното место не е меѓу пророчките канонски книги инспирирани и дадени од Бога. Сите апокрифи се подметнати во канонот на Стариот завет.

За да го одбегнат терминот „апокриф“, кој има негативен призвук, нашите браќа, православните теолози, кои го прифатиле библискиот канон заедно со апокрифите, за апокрифните книги го вовеле католичкиот термин „дефтероканонски книги“, што би значело отприлика „второканонски“ или „секундарно канонски книги“, половично или нецелосно инспирирани, книги од понизок ранг. Соодветно на тоа, првите би биле „првично канонски“ или „примарно канонски книги“, дадени со полна или со целосна Божја инспирација, со полна канонска содржина и вредност.

Многу нелогично и конфузно! Според таа логика, Бог некогаш е првичен или примарен, а некогаш се спушта на пониско ниво и станува секундарен, нешто од рангот на втора рака!

Бог е секогаш примарен и првичен и сè што прави Тој е примарно и првично. Кај него нема ништо секундарно, ништо од втора рака. Според тоа, апокрифите можат да се наречат со кое било друго име за да се одбегне нивната негативна конотација, сепак, тие се и остануваат апокрифи, човечка творба, бидејќи нивната содржина отстапува од содржината на библиските канонски книги и затоа за нив нема место меѓу книгите на библискиот канон. Како што кажавме, тие библиски изданија со старозаветните апокрифи не се Божји библиски канон, кој носи Божји печат, туку се црковни канони кои носат само црковен печат.

Многу доктрини на Католичката и Православната црква произлегуваат и се темелат токму на апокрифите кои двете споменати цркви ги поместиле во своите библии со чија помош разрешуваат многубројни погрешни делови од својата теологија кои не можат да ги оправдаат и разрешат на ниту еден друг начин. Тие се полни со мистицизам, зашто, наводно содржат тајни, скриени доктрини, кои се достапни само за просветлените и просветените. Приведуваме неколку примери за тоа:

„Распори риба, извади ѝ ги срцето, црниот дроб и жолчката… кого-годе го мачи демон или зол дух – маж или жена, сè едно – пред него или пред неа треба тоа да се запали и никогаш нема веќе да ги мачи злиот дух“ (Товит 6,4-8).

Ова е чиста вражба, како и секоја друга вражба, без ниту трунка библиска вистина. Христос многу јасно кажува дека „Овој род (демоните) со ништо не може да се истера, освен со пост и молитва“ (Марко 9,29). – Не со спалување на срце, на црн дроб и жолчка од риба. Не! Лошите духови од луѓето се истеруваат само со пост и молитва пред Бога.

Во Светото писмо Црквата не само што додала цели книги, апокрифи, туку и одделни библиски канонски списи  начичкала со други, исто така апокрифни стихови со кои го замаглува нивното изворно учење. Таков е случајот со книгата „Мудри Соломонови изреки“, во кои, покрај другите многубројни апокрифни стихови, во 15-та глава во 27-от стих таа инсталирала апокрифен стих во кој се тврди дека „Со милостиња и чесност гревовите се чистат“. Кон овој апокрифен стих со извртена теологија, Црквата го додава и апокрифниот стих од Товит 12,7-10, во кој, исто така, како и во претходниот случај, нема ниту трунка библиска вистина. Товит кажува: „Милостината избавува од смрт и може да очисти од секој грев.“

Овие две тврдења дека: „Со милостиња и чесност гревовите се чистат“ и дека „Милостината избавува од смрт и може да очисти од секој грев“, се составен дел на теологијата на традиционалната Црква и се целосно надвор од Библијата и немаат ништо заедничко со нејзината изворна теологија.

Ако тие две тврдења на традиционалната Црква се точни, тогаш и Хитлер, и Сталин, и Мао Ѕедунг, и Пол Пот и сите најголеми грешници, можеле да дадат голема милостина за да се очистат од своите гревови и да се избават од смртта. Или фарисејот од споредбата за ферисејот и цариникот би бил очистен од гревовите и избавен од смртта зашто бил богат и давал милостина, а сиромавиот немал таква можност и поради тоа тој не би можел да се очисти од својот грев и да се избави од смртта. Или богатите грешници можат да дадат голема милостина за да се очистат од гревот и да се избават од смртта.

Не милостината, туку „крвта на Исуса Христа нè исчистува од секој грев“ (1. Јованово 1,7). Од смртта единствено може да нè избави Христос кој со „својата смрт го уништи оној кој ја имаше власта над смртта, односно ѓаволот, и да ги избави оние кои, заради стравот од смртта, цел живот беа во ропство“ (Евреите 2,14.15). Услов: За да нè исчисти од гревот, Христос од нас бара за него да се покаеме и да го оставиме. Прва Христова проповед била: „Покајте се, зашто се приближи царството Божје!“ На денот Педесетница апостол Петар, исполнет со Светиот Дух, станал и одржал силна проповед, а нродот „кога слушнаа, им се разжали во срцете и му рекоа на Петар и на другите апостоли: ‘Што ќе правиме, луѓе, браќа?’ А Патар им рече: ‘Покајте се и секој од вас да се крсти во име на Исуса Христа, за проштавање на гревовите; и ќе го примите дарот, Светиот Дух… оние кои со радост ја примија неговата реч се крстија; и во тој ден се приклучија околу 3.000 души“ (Дела 2,37.38.41).

Дали треба да губиме време за да го објасниме овој толку едноставен и јасен извештај од Педесетница за тоа како се чисти грешникот „од секој грев“ и како се избавува од смртта? Дали тие 3.000 души дале некаква милостина за да се очистат од своите гревови? Тие го прашуваат Петар: „Што ќе правиме, луѓе, браќа?“ Петар не им вели: Одете и правете милостина за да се очистите од вашите гревови и да се избавите од смртта. Не! Тој им вели: „Покајте се и секој од вас да се крсти во име на Исуса Христа, за проштавање на гревовите!“

Нема друг начин ниту друго средство за чистење од гревот и за избавување од смртта, освен покајание и напуштање на гревот. Но, за ова многу повеќе подоцна, кога ќе зборуваме за улогата на верата и делата во нашето спасение.

Уште еден пример за погрешната теологија на апокрифите: „Зашто, ако не веруваше дека паднатите војници ќе воскреснат, ќе беше излишно и беспредметно да се моли за мртвите… Затоа за покојните принесе жртва како надомест за да им се простат гревовите“ (2. Книга за Макавејците 12,43-46). За оваа погрешна апокрифна теологија за мртвите, и општо за смртта, во книгава посветуваме големо внимание во насловот „Библијата за смртта“, каде што ова прашање ќе добие библиска разврска. Овде само да кажеме дека оваа опачна наука на апокрифите, која бара од нас да се молиме за мртвите и за нив да принесуваме жртва за да им се простат гревовите, е стопроцентна невистина и суштина не само на сите пагански науки, туку и суштински дел на теологијата на Католичката и Православната црква.

Приведените текстови од апокрифите јасно покажуваат дека нив Црквата на разни начини ги инсталирала во Божјата реч за да ја замагли нејзината изворност со цел да дојде до израз нивната погрешна теологија со која таа веќе била длабоко проникната. Таа (Црквата) сосила ги пика овие апокрифни текстови во Библијата, обидувајќи се со нивна помош да ги покрие и некако да ги оправда своите теолошки промашувања. Но, како што рековме, Божјиот филтер што го поставил Бог пред влезот на светиот канон на Библијата е премногу селективен и тој не дозволува да влезе во неа ништо, апсолутно ништо што нема Божји печат.

Како можеме да оцениме дали некоја книга е канонска или апокрифна? „Кој верува во мене“, нè повикува Христос, „како што е кажано во Писмото, од неговата внатрешност ќе потечат реки на жива вода“ (Јован 7,38). На кое Писмо нè повикува Исус? На она од коешто читал Тој кога го учел народот во синагогите, на еврејскиот канон на Стариот завет или на еврејската Библија, која се состои од 39 пророчки канонски книги. Во него, како што видовме, ги немало и ги нема апокрифните книги. Канонот на Новиот завет, кој се состои од 27 книги, е додаден кон канонот на Стариот завет подоцна, по Христовата смрт.

Зошто токму еврејскиот канон на Стариот завет да ни биде мерило? Сосем разбирливо и логично! Бог својата Реч, Библијата, му ја дал на човештвото преку одбрани Божји луѓе, пророци и апостоли, Евреи. Павле прашува и одговара: „И така, каква предност има Евреинот? Голема, во секој поглед. Пред сè, ним им се доверени Божјите зборови“, Божјата реч, а нашиот Спасител кажува: „Спасението доаѓа од Евреите“ (Римјаните 3,1.2; Јован 4,22).

Да, Евреите уживаат голема предност пред другите народи. Читавме дека тие на светот му го дале Светото писмо и Христа како Спасител на грешниците. Марија, Еврејка, ни го родила Спасителот; Христос, Евреин, е наш Спасител; пророците и апостолите, со кои е поврзано Светото писмо, се Евреи. Првите христијани, кои го посеале семето на христијанството, се Евреи. Во ранохристијанскиот период зародиш на секоја црква биле Евреи кои го формирале стожерот на идниот Божји „избран народ“. Остатокот на верните Евреи го формирале јадрото на идната Божја црква, на идниот Божји народ. Првите христијански цркви биле еврејски цркви. Значи, јадрото на првата и идната христијанска црква било еврејско, зашто било составено исклучиво од Евреи. Според тоа, христијанството се родило во еврејството и без еврејството нема христијанство. Всушност, еврејството го родило и му ги дало библиските темели на христијанството, и затоа ние не можеме да зборуваме за некакво христијанство изолирано од еврејството, туку само и единствено за јудеохристијанство. Според тоа, името „христијанство“ не е исправно. Исправно е да се каже „јудеохристијанство“. Од таа причина, ако некој треба да ни состави и да ни даде збирка на светите пророчки книги, да ни го даде светиот канон на Божјата реч, да ни даде Библија, тогаш, секако, тоа им припаѓа на Евреите. И тие ни го составиле и ни го дале канонот на Стариот завет со 39 канонски книги, ни ја дале еврејската Библија која не содржи апокрифи, а ни ги напишале и списите (книгите) на Новиот завет.

Јудаизмот (еврејството) е единствен по тоа што Бог му се обратил на цел еден народ кој го видел и чул со свои сопствени очи и уши, повеќе милиони едновремено присутни. Тоа историско грандиозно искуство е камен темелник на еврејската вера. Постојат други религии на светот, но ниедна од нив не може да се спореди со почетоците на јудаизмот. Сите други религии почнуваат со поединец кој тврдел дека разговарал со Бога или дека ја досегнал вистината. Тој поединец постепено го ширел своето учење, создавајќи основа за новата религија. Заправо, за разлика од јудаизмот, сите големи светски религии го следат овој модел.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Свето писмо или Библија“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.