Спасението на никој начин не може да се заработи како плата

Ако на кој било начин ние би можеле спасението да го заработиме со нашите заслуги и со нашите добри дела како плата, во извесна смисла тоа би значело дека Бог е должнен да нè спаси. Тоа значи дека Бог нешто ни  должи и негова обврска е да ни го исплати тој свој долг што го има спрема нас, да ни додели спасение како компензација за  долгот што ни го должи, а тоа не е библиска, туку католичка наука.

Кажавме дека Католичката црква тврди оти таа има толку голем духовен „капитал“ кој го „заработиле“ десетици илјади светци и маченици со своите одвишни добри дела, што со него би можеле да се откупат гревовите на цел свет направени во сите времиња.

Теологијата на Католичката црква учи дека грешникот се спасува од гревот со добри дела и со милостина. Наведуваме пример од католичката апокрифна книга Тобија: „Милостината ослободува од смртта; таа чисти од секој грев“ (Тобија 12,9). – Тоа е суштина и темел на католичката теологија за спасение со добри дела и со милостина која нема место во исклучително јасната библиска теологија која кажува дека спасението е апсолутен дар на Божјата благодат и на ништо друго: „Зашто по благодатта сте спасени, преку вера,  и тоа не е од вас самите – тоа е Божји дар!“ (Ефесците 2,8).

Да го ставиме споменатиот текст „милостината ослободува од смртта“ на вагата на Библијата! Давид доаѓа пред Бога не на Бога да му понуди своја милостина, туку од Бога да бара Божја милостина за својот грев што го направил: „Смилувај ми се Боже, според твоето милосрдие, според големите помилувања избриши го моето беззаконие.“ Всушност, Давид немал ниту можел на Бога да му прикаже некаква своја милостина, зашто бил екстремно немилстив спрема своите ближни. Правејќи прељуба и убивајќи човек, тој безмилосно уништил многу повеќе од двајца свои ближни, и пред Бога, наместо милостина, прикажал свирепа немилостина (немилосрдност) која заслужувала смрт. Заради тоа, ослободување од смртта и спасение Давид бара по друга основа – во Божјата милост и во Божјата доброта, односно во Божјата благодат.

Ист случај е и со разбојникот на крстот, кој бил „злосторник“. Значи, двајцата биле немилостиви и не можеле да очекуваат ослободување од смртта врз основа на некаква своја милостина. Исто така не можеле да очекуваат спасение ниту од Божјиот закон, зашто обајцата го газеле законот и обајцата биле престапници, беззаконици и грешници и како грешници осудени на смрт од погазениот закон.

Вториот дел од споменатиот текст дека „милостината чисти од секој грев“, е целосно надвор од сите библиски димензии. По ова прашање Библијата е толку јасна што тоа не може погрешно да се разбере: „Крвта на неговиот Син, Исус Христос, нè очистува од секој грев“ (1. Јованово 1,7). Не нашата милостина, туку „крвта на Исуса Христа нè чисти од секој грев“ (1. Јованово 1,7).

Спор нема штом ќе се сфати дека заслугите на паднатиот човек во вид на добри дела никогаш не можат на човекот да му обезбедат вечен живот. Божјето царство е изградено без ниту една тула што сме ја создале ние. Спасението е бесплатен „Божји дар“, дар на Божјата благодат што се добива само и единствено „преку вера“ – и на ниту еден друг начин.

Да се помисли дека постои нешто што би можеле ние да додадеме кон „Божјата благодат“ е исто што и да се помисли дека, ако плукнеме во морето, тоа ќе стане поголемо отколку што е.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Спасението е плод на нашата вера, а не на нашите дела“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.