СИНАЈ И ГОЛГОТА СЕ ДВА СТОЛБА ВРЗ КОИ ПОЧИВА ПЛАНОТ НА СПАСЕНИЕТО

Беше објаснет процесот на „чистење“ и „помирување“ на грешниците со Бога во Светилиштето на Стариот завет. На денот на споменатото „чистење“ и „помирување“  првосвештеникот влегувал во светињата над светињите со крв на жртвуван јарец и со неа прскал над поклопецот/капоретот, односно над Божјиот закон.

Зошто крв над Божјиот закон? Зошто со крвта да се прска токму законот од Синај, плочите од Синај? Затоа што грешниците што ги принесувале жртвите на жртвеникот во дворот на Светилиштето го газеле и го прекршувале токму тој закон од Синај, токму Десетте Божји заповеди што биле напишани на двете камени плочи што биле сместени во ковчегот во светињата над светињите. Грешниците се огрешиле спрема тој закон и станале грешници (1. Јованово 3,4), а плата за гревот на грешниците е смрт (Римјаните 6,23). Значи, прекршениот Божји закон од десет заповеди барал смрт за грешникот, ја барал неговата крв.

Но, во Стариот завет Бог предвидел замена, предвидел наместо со крвта на грешникот, законот да биде испрскан со крвта на животното што било жртвувано за таа пригода; наместо грешникот, за него да биде жртвувано соодветно животно; наместо грешникот, да умре животно.

На тој начин била задоволена погазената правда на законот, биле задоволени барањата на погазениот закон за смрт на грешникот.

Со таа и таква Божја промисла се усогласени, помирени и ставени во совршена хармонија двете најнепомирливи неприкосновени Божји особини: Божјата правда и Божјата милост меѓу кои нема ништо заедничко. Тој процес на помирување меѓу Божјата правда и Божјата милост, или тој процес на помирување меѓу грешниците и Бога, што се вршел над капоретот или над Божјиот престол на милоста меѓу двата златни херувими во Светилиштето, е истиот процес на помирување меѓу грешниците и Бога што се врши на Голгота и што продолжува во небесното Светилиште, со таа разлика што на Голгота и во небесното Светилиште грешниците не се чистат со животинска крв, туку со крвта на нашиот Спасител што ја пролеал на крстот.

Она што беше кажано порано дека „правдата и милоста се сретнале, се прегрнале и се бакнале на Голгота“, со наполно исто значење може да се каже и за спасението на грешниците во Стариот завет: „Правдата и милоста се сретнале, се прегрнале и се бакнале над престолот на Божјата милост меѓу двата златни херувими во Светилиштето.“ Од таа причина тоа место во Светилиштето се вика „престол на милоста“, престол на Божјта милост во Стариот завет.

Според тоа, наполно исправно е да кажеме дека Голгота од Новиот завет е присутна на Синај, меѓу двата златни херувими над ковчегот со синајскиот  Божји закон, во Светилиштето на Стариот завет, и Синај од Светилиштето во Стариот завет е присутен на Голгота во Новиот завет, а Синај и Голгота заедно, како нераскинлив Божји тандем и како два главни столба врз кои почива планот на спасението, се присутни и во небесното Светилиште, каде што Бог конечно го решава и разрешува проблемот на гревот не само на нашата планета, туку проблемот на гревот како вселенски проблем.

Да, планот на спасението на човештвото од гревот почива врз два еднакво значајни столба – врз Синај и Голгота. Без Синај Голгота станува бесмислена, недефинирана, бесцелна и беспредметна, што значи, без Синај Христовата жртва на Голгота е бесмислена, недефинирана, бесцелна и беспредметна.

Исто така, без Голгота Синај ја губи својата библиска  смисла и целта на своето постоење во планот на спасението. Без Голгота Бог напразно би слегол од небото на Синај, попусто би го изговорил својот закон, Десетте заповеди, напразно истите би ги напишал на камени плочи и попусто нив би му ги предал на човештвото како свое лично писмо. Без Голгота, која единствено може да ја задоволи крутата погазена правда на Синај, грешниците не би имале никаква можност за спасение од гревот, зашто силата на синајскиот оган може да ја совлада единствено силата на Божјата благодат од Голгота. Тие две сили – силата на Синај и силата на Голгота – се две наполно исти по интензитет, но со спротивна насока. Нивните насоки се независни една од друга. Секоја од нив има различни и екстремни барања. Одат паралелно и никаде не се вкрстуваат, освен на Голгота и над Божјиот ковчег со Десетте Божји заповеди во Светилиштето, каде што се помируваат, се ракуваат и се бакнуваат. Во двата случаја нив ги помирува Христовата жртва.

На Синај е откриена и покажана неприкосновената Божја правда и праведност, а Голгота е прикажана како океан од кој блика Божја благодат како единствена сила која го спасува грешникот од синајскиот оган на Божјиот закон, односно од  извлечениот меч на неговата погазена законска правда кој се дигнал против него да го убие за неговиот грев и мечот го враќа во неговата корица окрвавен со Христовата крв.

Според тоа, уште еднаш: Синај се потпира врз Голгота и се потврдува на Голгота, а Голгота се потпира врз Синај и се потврдува на Синај! Врз тој нераскинлив тандем од Синај и Голгота, како што кажавме, врз тие два еднакво значајни столба, почива планот на спасението на човештвото. (Повеќе за оваа тема во поднасловот „Синај не може да се прескокне со стап“).