Понтифекс Максимус – градител на мостови меѓу небото и земјата

Од 538 г. на н. е., кога императорот Јустинијан издал декрет со кој објавил дека папата има превласт во верските прашања, папата презел положба на претставник на Исуса Христа на земјата. Кога Константин ја премествил својата престолнина во Константинопол, папата ја наследил моќта на римските императори – нивниот престиж, дури и нивните титули. Најпозната од сите е титулата „Понифекс Максимус“ – паганска титула за „градител на мостови меѓу небото и земјата“. Уште повеќе, римското свештенство, современите бискупи, крадинали и папи, носат исти одежди и иста митра како вавилонските свештениците на Дагона (Даг=риба, Он=име на богот на Сонцето што го имал во Египет). Најважното и најистакнатото богослужение во Вавилон му било посветено на Дагона, подоцна познат како Ихтус или риба.

Папата се смета за првосвештеник. Тој има иста титула, носи иста одежда и почитува мноштво исти пагански ритуали кои се спроведувале во паганските култури. Паганскиот свештеник е човек кој ја отвора „сончевата врата“, дозволувајќи на тој начин пристап кон душите на умрение. Папата го поддржува истиот обичај – ја отвора „светата врата“ на почетокот од свеченостите за таа пригода.

„Папата е носител на клучот и чувар на вратата. Откако тој ќе му се обрати на Бога, по него (по неговите одлуки) никој не може да му се обраќа на Бога.“10 Папата има последен збор во сè.

Да се потсетиме на цитатот кој веќе беше наведен: „Папата има толку возвишено и врховно достоинство, што нему му припаѓа врвот на сите достоинства. Папата има толку возвишена позиција и возвишеност, што тој не е само човек, туку е како Бог. Тој е Божји намесник… Исто така тој е божествен монарх, највисок цар и цар над сите цареви. Затоа папата е крунисан со трикратна круна – како цар на небото, на земјата и на нижите предели (чистилиштето и пеколот, под земјата).“11

Папската трикратна круна потекнува од паганството, како што може да се види на вавилонскиот крилест бик-херувим кој носи трикратна круна (Британски музеј).

Клучевите на паганското женско и машко божество исто така станале симбол на папството како и неговата палка која е симбол на змија и којашто ја носеле древните императори од Вавилон преку Египет сè до Рим. Клучевите станале „Петрови клучеви“, а стапот станал пастирски стап, па овие пагански предмети добиле христијанско значење.

Во древен Вавилон царот е сметан за златна глава. Тој бил световен владетел и, како претставник на Дагона, поглавар на црквата. Тој е Пнтифекс Максимус, со две функции слеани во едно – во кого се наоѓала собрана сета сила која му овозможувала да биде неприкосновен апсолутист. Неговиот збор бил закон, а тој е сметан за божество. Се верувало дека е непогрешен и нему му се обраќале со „Ваша светост!“ Нациите кои му се покорувале на Вавилон морале да ги бакнат прстенот и влечката на вавилонскиот цар-бог. Истата моќ и истите титули до денешен ден ги присвојуваат Далај Лама од будизмот и папата. За папата тоа го потврдуваат многубројни изјави, од кои некои веќе беа споменати во претходниот поднаслов:

„Ние одредуваме Светата апостолска столица и римскиот понтиф да имаат примат над цел свет.“

„Папата … е божествен монарх и врховен император, и цар над царевите…“12

Сегашниот кардиналски колеџ, на чело со папата, е идентичен со колеџот што го предводел паганскиот понтиф. Рековме дека клучевите не се Петрови, туку потекнуваат од вавилонското време, зашто постоело верување дека тогашниот Понтифекс Максимус имал сила да ги отклучува небото и пеколот. Веќе беше спомената изјавата во Papal Monarchy за положбата на папата:

„ Paks Romana престанала да постои. Тоа е универзална збрка. Но секогаш кога некој бискуп претседава со дворот, религијата го штити сè она што останало од древниот поредок. На хоризонтот полека се појавува новиот Рим. Тој е наследник на религијата. Цар веќе нема… но Понтифекс Максимус постои… Тој сега е Христов викар кој старата цивилизација им ја нуди на племињата од север. Тој ги преобраќа на своето кредо и тие му служат како на свој татко и врховен судија. Тоа е папската монархија која со својата сила и со својот подем ја засенчува историјата на Европа за илјада години.“13

Историјатот на папската титула „Понтифекс Максимус“ може во различни облици да се следи наназад сè до древните халдејски понтифи. За време на падот на Вавилон, свештенството побегнало во Пергам, град во Мала Азија, каде што постоела вавилонска религија и нејзини ритуали, обреди и хиерархија. Последниот понтиф, пергамскиот цар Аталус III, на Рим му ја завештал својата титула Понтифекс Максимус, структурата на вавилонското свештенство и одеждите. Првобитно оваа титула ја носел само паганскиот првосвештеник во Рим, но кога паганскиот Рим паднал, истата титула му е доделена на папата. Значи, титулата Понтифекс Максимус“ папата ја презел преку римските цезари од персиските и вавилонските владетели кои едновремено биле и врховни верски поглавари, кои световното го поврзале со духовното, со што во свои раце ја приграбиле сета власт и станале неприкосновени апсолутисти.

Прво што може да се види кога ќе влезете во црквата „Свети Петар“ во Рим, е вавилонската титула „Понтифекс Максимус“. Оваа титула може да се види и на влезот во Ватикан и на секоја папска статуа. Статуата на папата Гргур XIII ја покажува титулата, но и папата како седи на ламја со крилја.

Ламјата (сатаната) со крилја била симбол на паганскиот Рим, а истиот симбол папството го прифатило како свој симбол. Окртовение 13. глава кажува дека ламјата му дала на папството свој престол и своја власт. Во Ватиканскиот музеј постои грб на паганскиот Рим. Vatis = божествен, can = змија; Ватикан = божествена змија. Денеска Рим е персонификација на древното вавилонско царство, а Бог го повикува својот народ да излезе од Вавилон. (За ова многу повеќе подоцна!)

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Папскиот Рим е континуитет на империјалниот или многубожечкиот (паганскиот) Рим“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.