Историските околности и погодности кои му овозможиле на папскиот Рим да се вивне до невидени размери

Кажавме: Секој историчар одделно се согласува дека папскиот Рим настанал од урнатините на древното паганско Римско царство, од пепелта на паганскиот Рим. Англискиот историчар Томас Хобс кажува:

„Ако човек го разгледа почетокот на ова големо црковно владетелство, лесно ќе забележи дека папството не е ништо друго освен духот на покојното Римско царство кој седи крунисан на неговиот гроб.“1

Историчарот К. К. Екхарт (C.C. Eckhardt ) пишува вака: „Кога Римското царство се распаданло и кога неговото место го зазеле повеќе примитивни, варварски царства, Римокатоличката црква не само што станала независна држава во верските работи, туку таа доминирала и во световните работи.“2

Константин бил прв римски император кој го прифатил христијанството, но го прифатил само формално, површно, без да ја прифати и неговата суштина. Од тогаш моќта на Римската црква почнала да расте, но не ги контролирала световните работи сè додека во сила не стапиле декретите на Јустинијан во 533 и 538 година од новата ера со кои императорот Јустинијан го прогласил римскиот бискуп за духовен водач на христијанскиот свет и го издигнал во ранг на поглавар на сите цркви.

Силата на римскиот бискуп постојано се зголемувала и папскиот авторитет во световните работи почнал да дејствува откако Варварите во 476 година од новата ера го поделиле Рим.  Американскиот католички тримесечен преглед од април 1911 год. кажува:

„Пред многу години западните императори го занемариле Рим и тој е препуштен на милост на варварските орди. Тогаш Римјаните ѝ се обратиле на една личност, барајќи помош и заштита и молејќи го да владее со нив… со што го воспоставиле световното владеење на папството. Така, понизно искачувајќи се на цезаровиот престол, Христовиот викар го зел жезолот пред кој европските владетели и цареви со почит ќе се поклонуваат толку многу векови.“

Како опаѓала силата на паганскиот Рим, растела силата на папскиот Рим, и црквата се здобивала со  сè поголема моќ и влијание.

„ Paks Romana (Римски мир) престанала да постои… На хоризонтот полека се појавува нов Рим. Тој е наследник на религијата. Цар веќе нема… но Понтифекс Максимус постои… Тој сега е Христов викар кој старата цивилизација им ја нуди на племињата од север. Тој ги преобраќа на своето кредо и тие му служат како на свој татко и врховен судија. Тоа е папската монархија која со својата сила и со својот подем ја засенчува историјата на Европа за илјада години.“3

Кога императорот Константин ја прифатил формата на христијанството и кога паганството и христијанството се слеале во една религија, Рим станал верска престолнина на светот. Во книгата „Римска историја“, на стр. 236, Абот пишува:

„Преместувањето на престолнината на императорот во Константинопол (Цариград, 1.300 км на исток) претставувало жалосен удар за престижот на Рим, и во тоа време некој би предвидел негова брза пропаст. Но развитокот на црквата и растечкиот авторитет на римскиот бискуп, или на папата, му дале нова животна сила и повторно го сториле престолнина – овојпат верска престолнина – на светот.“

„Кога императорот Константин го напуштил Рим во 330 г. од новата ера, со цел Константинопол (сегашен Истанбул) да го прогласи за своја нова престолнина, паганскиот Рим својата моќ и својот престол ги пренел врз папскиот Рим. Кардиналот Henri Edvard Mening од Англија кажува дека, кога Константин го напуштил Рим, римскиот понтиф добил одврзани раце. Со текот на  времето понтифите станале единствен извор на мир, ред, закон и безбедност“4 во Западна Европа.

Повеќе од јасно е дека во тој период и во тие преломни историски години, кога римската престолнина е пренесена на исток, а и подоцна, кога се распаѓа Римската империја, на запад настанува огромна временска и просторна празнина којашто римскиот понтиф (понтиф – папа, првосвештеник) ја препознал како своја извонредна шанса да ја пополни. И навистина, тој на најефикасен можен начин ја искористил таа историска шанса и тие историски, мошне поволни околности и погодности и поставил цврсти темели и многу силни позиции врз кои ја изградил најсилната верска и политичка институција на сите времиња на планетата Земја – Католичката црква, на чело со нејзиното папство. Историјата пред неа ширум ја отворила вратата и на светската сцена го исфрлила папството чијшто збор бил алфа и омега за светот повеќе од илјада години, така што службеното христијанство можело мирно да се развива и на религиозно и на политичко ниво и да прави што сака.

Темелите на папството се толку цврсто поставени што не постои сила на светот, верска ниту политичка, која може да ги разниша, а уште помалку да ги урне. На џиновскиот папски петрифициран, целосно догматизиран, верски и политички систем, не може да му парира и да се справи со него ниту еден друг систем во светот. Католичкиот или папскиот систем и поредок уривал и во последното време целосно ќе ги урне сите  светски системи и поредоци, ќе воспостави нов светски поредок, под чијшто чадор ќе го стави светот.

Католичката црква, како папска институција, е најцентрализирана апсолутистичка институција на сите времиња во која сета власт е сконцентрирана во рацете на еден човек, во рацете на нејзиниот духовен татко, папа (папа – татко), кој во сè има последен збор и пред кого без приговор и поговор се поклонуваат и го слушаат повеќе од една милијарда луѓе. Како водач на Црквата, од сите свои верници бара апсолутна послушност кон себе, а кардиналите и бискупите, кои ги именува тој,  му се заколнуваат на доживотна лојалност, верност и преданост. За неговиот авторитет со планетарни димензии, пред кој наскоро ќе се полкони цел свет и ќе го прифати како единствен водач во светски рамки, ќе зборуваме многу повеќе во натамошните текстови на книгава.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Папскиот Рим е континуитет на империјалниот или многубожечкиот (паганскиот) Рим“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.