Идентитетот на малиот рог

Од почеток малиот рог е мал, но со текот на времето израснува и станува поголем од другите рогови, предоминантен, постигнувајќи џиновски размери и, како што е веќе кажано, на него се појавуваат човечки очи и човечка уста која изговара големи богохулства – припишувајќи си себеси Божји атрибути. Тој рог ја разурнал библиската вистина на земјата, и прави сè што сака, и напредува (Даниел 8. гл.). Војува против Божјите слуги, ги победува, ги убива, ги сотира, пролева крв. Израснува до невидени размери: се изедначува со поглаварот на небесните војски, со Христа, со Бога.

На ист начин него го опишува и апостол Павле, кој кажува дека тој, малиот рог, всушност е човек-беззаконик: „Ќе се појави човек на беззаконието, син на погибелта, кој се противи и се воздига над сè што се нарекува Бог или светиња, така што ќе седне во Божјиот храм и ќе се претстави себеси дека тој е Бог…, беззаконик кого Господ Исус ќе го убие со здивот на својата уста и ќе го уништи со појавата на своето доаѓање“ (2. Солуњаните 2,3.4.8).

Истиот ѕвер со десет рогови и со истите карактеристики и активности, како и малечкиот рог од Даниел 7. и 8. глава, го наоѓаме и во Откровението во 13. глава, каде што читаме:

– „И му беше дадена уста (на ѕверот) која зборува големи работи и богохулства“ (стих 5),

– „и ја отвори својата уста да хули против Бога, да го хули неговото име и неговото Светилиште“ (стих 6); тој богохулник на Христа му ја одзема првосвештеничката служба, Христовото свештенство во небесното Светилиште, припишувајќи си ја истата себеси и пренесувајќи ги Христовите првосвештенички активности од небесното Светилиште во земните цркви и на земното свештенство.

– „му беше дадено да војува против светите и да ги совлада“ (да ги убива и да ги сотира Божјите слуги) (стих 7),

– „и му се даде власт над секое племе, народ, јазик и род“  (стих 7),

– „и му се даде власт да прави така четириесет и два месеца“ (Откровение 13,5; 11,2); 1260 денови (Откровение 11,3; 12,6); едно време, и две времиња, и половина време (Откровение 12,14; Даниел 7,25; 12,7).

Во изразот „едно време, и две времиња и половина време“ зборот „време“ е арамејски збор iddan кој означува пророчка година од 360 денови (еврејската година има 360 дена). Според тоа, „едно време, и две времиња и половина време“ се три и пол пророчки години, или четириесет и два месеца, или 1260 пророчки денови. Во библиското пророштво денот претставува една година (4. Мојсеева 14,34; Езекил 4,6), што значи, 1260-те пророчки денови се 1260 буквални години. Тоа е периодот на средновековната супрематија на малиот рог и на неговите активности што ги опишавме.

Почитувани, во библиската пророчка слика за малиот рог што ја опишавме не се вклопува ниту еден друг човек, ниту една друга сила и институција, верска или политичка, освен папството. Сите тие пророчки записи за активностите и одликите на малиот рог му припаѓаат само и единствено на папството и на ниту еден друг. Според тоа, во тој, од почеток мал рог, кој со текот на времето израснал во џиновски размери, и кој бил стожерен субјект во историјата, јасно се препознава, пак велиме, папството, и никој друг.

Можеби библиските пророштва за активностите, грубостите и суровостите на малиот рог некогаш биле нејасни и од почеток не давале можност да се насети, а уште помалку да се види за кого станува збор. Но, кога историјата ги обелоденила и кога буквално ги исполнила тие пророштва, повеќе од очигледно и видливо е дека тие се однесуваат на папството, чијашто етапа како папски Рим, како што е кажано, почнува во 538 година од новата ера, кога императорот Јустинијан со едикт (Јустинијанов едикт) го издигнал римскиот бискуп во ранг на поглавар на сите цркви. Со тој едикт Јустинијан цариградскиот бискуп по ранг го поставува на второ место, под римскиот бискуп, кој го зазел првото место. Таа година е воспоставено папствто како врховна христијанска сила.

Првиот едикт на Јустинијан од 533 година за супрематија на римскиот бискуп не можел да стапи во сила бидејќи сè уште во Рим биле присутни Остроготите. Но армиите на Римската империја во 538 година конечно успеале да ги истераат аријанските Остроготи и таа година навистина империјалниот пагански Рим својата моќ, својот престол и власт, ги пренел врз римскиот бискуп. И токму затоа од 538-та година почнува периодот од 1260 години владеење на средновековното папство.

Додавајќи ги кон 538-та година веќе опишаните 1260 години на средновековната супрематија на малиот рог, доаѓаме до 1798 година, кога завршува папската превласт во средниот век. Периодот од 1260 години на различни начини во Библијата се споменува седум пати и секогаш се однесува на периодот од 538 – 1798 година.

Во 1798 година генералот на Наполеон, Бертиј, влегол во Ватикан, го заробил папата Пие VI и го одвел во изгнанство во Франција, каде што 18 месеци подоцна умрел. Тој настан ѝ ставил крај на папската сила и на папските декрети. Очигледно е дека Наполеон се обидел да го задуши папството, и во тоа време сите верувале дека папската моќ засекогаш е згасната. Но пророштвото кажува поинаку, дека папството пак ќе воскресне за да ја одигра во последното време својата последна пророчка улога на светската сцена, за што опширно ќе зборуваме во натамошните текстови кои го најавуваат апсолутниот крај на светот.

Пророк Даниел, апостол Јован и апостол Павле во своите пророчки книги најавуваат дека малиот рог ќе прерасне во сила која ќе ги контролира сите други сили; таа е „различна“ од сите нив, со нагласена и верска и политичка надмоќ, што е историска вистина. Малиот рог се разликува од сите други рогови на четвртиот ѕвер, што значи неговото царство е различно од сите други царства што постоеле. Станува збор за институција која нема соодветен пандан ниту во верскиот ниту во политичкиот свет, зашто малиот рог, или папството, не е само политичка, туку верско-политичка сила или верско-политичка институција.

Рим секогаш бил црковна, но и политичка сила која на тој начин ги поврзала црквата и државата. Таа била во состојба да спроведе кој било закон по своја желба. Во средниот век, кога се здобил со моќ, Рим објавил: „Со божественото право што го има, Црквата може да им го конфискува имотот на еретиците, да ги зароби и да ги осуди на пламен.“

Малиот рог има „очи како човечки очи“. Очите ги симболизираат проникливоста, остроумноста, мудроста и способноста на папството да ги препознае и до максимум да ги искористи  своите очигледни шанси што му ги создале историските околности, истите да ги материјализира и да ги вгради во темелите на своите позиции од кои ќе израсне како немерлива сила во светот со недосеглив авторитет и кариера без преседан. Особено уништувањето на споменатите три царства на папството му донело огромен углед и престиж меѓу другите сили и му овозможило да стане доминантен фактор на светската сцена по своја желба да ги насочува и пренасочува светските настани со цел од нив да измолзе максимална полза за себе.

Малиот рог станал политича сила под плашт на Црквата. Во нашето екуменско време таквото обвинување се чини нечесно и неоправдано. Тој мрачен век е одамна зад нас, заедно со инквизицијата и крстоносците. Денешната Црква помага да се воспостави мир во светот и ги поддржува хуманитарните организации. Ова пророштво за малиот рог да се применува  на неа навистина не е сообразено со современиот начин на мислење. Меѓутоа, сегашноста не може да го избрише минатото. Останува фактот дека пророштвото се исполнило. Иако Црквата веќе никого не го прогонува, таа и понатаму ги присвојува божествените права да „поставува времиња“ и „закони“. Библиското откровение е заменето со догма, и првиот ден во седмицата, неделата, го заменила седмиот ден, саботата од библиското откровение. Црквата, пред која Бог поставил задача да сведочи за него, мора да се соочи со обинувањата дека таа ги узурпирала Божјите права. Секако, тоа нас нè вознемирува, а истото го вознемирувало и пророкот Даниел, кој го посматрал сето тоа во своите виденија: „Јас, Даниел, бев многу потресен во своите мисли, и лицето ми побледи… ми затрепери сиот дух, и виденијата што ги видов ме смутија“ (Даниел 2,28.15).

Признавањето и прифаќањето на вистината што ни е откриена во пророштвото, не смее нас да нè наведе на антикатолицизам. Од друга страна, вистината мораме да ја прифатиме храбро и чесно. Искреноста нема да ни биде доволна. Таа мора да биде поврзана со вистината: „Посвети ги со својата вистина: Речта твоја е вистина!“ (Јован 17,17). Физичката подготвеност не е доволна човекот да победи во трката. Мораме да знаеме и во која насока треба да трчаме. Почитувањето и љубовта одат рака под рака со храброста и чесноста.

Во врска со политичкиот аспект на папството – тоа во историјата се препознава и како држава. Папското седиште е Ватикан, во Рим, потврдено со световно достоинство, со традиционална гарда, со своја поштенска служба во банкарскиот систем. Ватикан е најмала држава на светот. Зазема само 100 хектари, но има една од најсилините дипломатски служби во светот. Папски претставници седат во  светските престолнини, а за возврат, овие земји имаат свои претставници во Ватикан. Папата не е само поглавар на Црквата, туку и световен владетел на папската држава – Ватикан. Ниту една друга црква нема таква политичка световна структура.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Папскиот Рим е континуитет на империјалниот или многубожечкиот (паганскиот) Рим“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.