Богохулник, беззаконик и антихрист

Веќе читавме дел од библиските пророштва за малиот рог и, покрај другото, видовме дека тој има „човечки очи и човечка уста која зборува големи работи и богохулства“; „го хули Бога, неговото име и неговото Светилиште“; „ја обори (библиската) вистина на земјата, и прави сè што сака и напредува“.

Библијата овде не ги опишува луѓето. Таа не зборува за поединци, туку за сила, за систем, за институција – за верска, за политичка, за глобална сила, а историјата едногласно тврди дека таа сила и таа институција е папството. Тој систем за кој зборува ова пророштво е папскиот систем, граден со векови и изграден така и таков каков што е, во зависност од историските околности кои на папството му оделе на рака. Тој теолошки папски систем е цврст и стабилен како карпа, како планински масив кој не може ниту малку да се помести, а уште помалку да се разруши. Токму тој систем на папата му дава неприкосновена, апсолутистичка власт, авторитет и сила да ја промовира неговата содржина: да зборува големи работи и богохулства; да го хули Бога, неговото име и неговото Светилиште; да ја обори библиската вистина на земјата, и да прави сè што сака и да напредува.

Во 1510  година Лутер поаѓа на пат во Рим. Сакал да се нахрани директно на духовниот извор во Рим. Патувал пеш, а попатно спиел во манастирите. Пристигнувајќи во еден од италијанските манастири, се зачудил од богатството, сјајот и раскошот што ги видел таму. Лутер со болна загриженост ги споредувал овие сцени со својот живот полн со самооткажување и со напорен труд.

Кај свештениците во Рим сретнал огромна корумпираност,  безбожност, беззаконие, расипаност и развратност. Подоцна тој ќе запише: „Никој не може ниту да замисли какви гревови и безбожни дела се прават во Рим. Човек треба тоа да го види и да го чуе за да може да верува. Затоа со право некои тврдат: ако постои пекол, тогаш Рим е изграден на него; тој е бездна од која излегуваат сите гревови.“

Во древен Вавилон царот е сметан за златна глава. Во царот се наоѓала сета сила, неговиот збор бил закон, а тој е сметан за божество. Слично на тоа, во папскиот систем, наречен „ултрамонтанизам“, силата на папството е сконцентрирана и собрана во еден човек, во рацете на папата. На советувањето во Трент, ултрамонтанизмот, под водство на језуитите, бил зацврстен во својот сегашен облик во кој папските декрети добиле авторитет на Божји декрети. Доктрината за папска непогрешност понатаму го проширува овој концепт и на папите, кои се олицетворение на папството и на папскиот систем, им обезбедува положба која му припаѓа само на Бога, положба која им овозможува да се поставуваат наспроти Бога и да станат повеќе отколку пандан на Бога на планетата Земја, како што кажува библиското пророштво кое повеќе пати сме го цитирале, и ќе го цитираме сè до крајот на книгава: „Ќе се појави човек, беззаконик… кој ќе седне во Божјиот храм и ќе се претстави себеси дека тој е Бог“ (2. Солуњаните 2,3.4.8). – Да, дека тој е Бог:

Папата Бонифацие VIII: „Бог и јас, Божјиот намесник, имаме една намера … Тогаш за што можете да ме сметате мене, освен за Бог?“

Папата Пие XI: „Вие знаете дека јас сум Свети Отец, Божји претставник на Земјата, Христов намесник (викар), што значи, јас сум Бог на Земјата.“

Зборовите „ќе се претстави себеси дека е тој е Бог“ претставуваат хула, богохулство (грчки „бласфемија“), кога човек се прави Бог, кога се изедначува со Бога. Бласфемија е грев спрема Бога, не спрема човек (Јован 10,33; 5,18).

Апостол Павле во овој свој пророчки запис е премногу јасен за да може ова негово пророштво погрешно да се чита, погрешно да се сфати, погрешно да се толкува и погрешно да се примени на некој друг – освен на римските папи во континуитет, и на никој друг. Историјата не познава ниту еден друг „човек беззаконик“, богохулник и антихрист кој себеси се става на Божје место и се воздига над Бога, „кој ќе седне во Божјиот храм и ќе се претстави себеси дека тој е Бог“, и кој на светската сцена ќе постои сè до второто Христово доаѓање, кого „Господ Исус ќе го убие со здивот на својата уста и ќе го уништи со појавата на своето доаѓање“.

Во современиот свет мнозина ќе бидат изненадени со фактот што Библијата папството и папскиот систем ги препознава како антихрист. Папата на Земјата себеси се  поставил на местото кое му припаѓа на Исуса Христа.

Осудувајќи го папскиот систем, Бог го осудува системот, а не  верниците кои му припаѓаат на тој систем – не верниците на Католичката црква кои живеат според светлината што ја имаат и искрено бараат спасение од Бога.

Теологијата на тој систем го протерува Исуса Христа од оваа земја како Спасител на гешниците и таа улога во голема мера ја презема папата, како антихрист, заедно со свештенството. Секако, ова ќе го потврди историјата, но и многубројните папски пишани документи и декрети што се јавно објавени и се чуваат во папските архиви, од кои во продолжение ќе наведеме само мал дел.

Но најпрво да го појасниме  изразот „антихрист“.  Да забележиме дека зборот „анти“ има две значења во грчкиот јазик. Тоа може да значи „против“, но може да значи и „наместо“. Во Библијата овој израз во 75% случаи значи „наместо“, а не „против“. Всушност, силата на малиот рог или папството е библискиот антихрист, зашто 1260 години тоа владеело на Земјата „наместо“ Христа. Оваа сила како антихрист (1. Јованово 2,18-22; Матеј 24,5.24) точно ќе ја препознаеме од натамошните текстови што ќе ги приведеме – текстови во кои папата навистина се појавува како богохулник, беззаконик и антихрист.

„Ние на оваа Земја го заземаме местото на Севишниот Бог!“

„Знај дека ти си татко на кнезовите и царевите, управител на Земјината топка.“17  До 1963 година папите навистина така се воведувани во својата служба.

„Зар не знаат, прашал Иноќентие III,, дека без мене нема црква, нема Карпа, нема вера, нема спасение?“18 – Тоа е наполно спротивно од она што е напишано во Божјата реч дека, освен Христовото име, „нема друго име дадено под небото со кое ние можеме да се спасиме“ (Дела 4,12). Таа изјава на папата е врховна хула.

Национален католик (National Catholic) од јуни 1895 г. пишува: „Папата не е само претставник на Исуса Христа, туку сам Исус Христос, скриен под превез на тело.“

„Папата има толку големо достоинство и толку многу е уважуван, што тој не е обичен човек, туку како  Бог и Божји намесник… Според тоа, тој е божествен монарх и врховен император, и цар над царевите… Кога би било можно ангелите да згрешат во верата, или можеби да мислат спротивно на верата, ним би им судел папата и би ги  екскомуницирал.“19

Кардиналот Белармин кажува: „Сите имиња што му ги дава Светото писмо на Христа … се применуваат на папата.“20

Папскиот систем му овозможува на папата да му пркоси и да го хули Бога, присвојувајќи си статус кој не му припаѓа на смртен човек. Така, иако Библијата јасно кажува дека „Никој не може да проштава гревови, освен само Бог“ (Марко 2,5-7), Католичката енциклопедија ја дава следната изјава за папскиот авторитет кој му овозможува нему и на неговите свештеници да проштаваат гревови:

„Оваа судска власт содржи дури и сила да проштава гревови.“21 – Тоа е бласфемија, богохулство, кога свештеникот си присвојува власт која не му припаѓа на смртен човек – да им ги проштава гревовите на грешниците.

Богохулство и хула е тврдењето дека свештеникот може да му ги прости смртните гревови на својот верник кога се исповеда пред него.

Во Катихизисот е поставено вакво прашање:

Прашање: Дали свештеникот навистина ги проштава гревовите, или тој само објавува дека тие се простени?

Одговор: Свештеникот навистина и вистински ги проштава гревовите со добродетелта на силата што му ја дал Исус Христос.22

Во католичкиот правилник „Достоинство и должност на свештеникот“, се наведува:

„Свештеникот располага со силата на клучевите, или со сила да ги избавува грешниците од пеколот, правејќи ги достојни за рајот и менувајќи ги од робови на сатаната во Божји деца. Сам Бог е должен да ги прифаќа пресудите на неговите свештеници, да прости или да не прости. Претходно свештеникот објавува, а Бог се согласува со него… Кога Михаел ќе дојде кај христијанинот кој бара помош од него на претсмртна постела, светиот архангел може да ги отера ѓаволите, но не може да го ослободи својот клиент од синџирите сè додека не дојде свештеник да го ослободи.“23

„Сам Бог е должен да ги прифаќа пресудите на неговите свештеници, да прости или да не прости!“ – Дрскост и хула со вселенски димензии! Ниту една од овие изјави Црквата не укинала ниту повлекла во текот на минатите години, од постоењето на Ватикан II.

„Со чудесното достоинство на свештениците, во нивните раце се овоплотува Божјиот Син како во утробата на благословената Девица Марија. Гледајте ја моќта на свештеникот! Свештеничкиот јазик го создава Бога од залак леб – тоа е повеќе од создавањето на светот.“24 – Станува збор за причеста, кога свештеникот со својата наводна „моќ“ „го создава Бога од залак леб“!? Ужасно невистинито! Свештеникот има моќ да го создаде Бога и да го присили да им прости на грешниците. Ма немој!

„Колку што е небото над земјата, толку сме ние, свештенството, над владите, императорите, царевите и принцовите на овој свет. Световните цареви и принцови се различни од свештениците како оловото и најчистото злато. Далеку под свештеникот се ангелите и архангелите, зашто тој во Божје име може да ги прости гревовите, што ангелите никогаш не би можеле. Ние сме над Божјата мајка, зашто таа Христа го родила само еднаш, а ние го создаваме постојано. Да, во извесна смисла свештениците се дури и над Бога, зашто Тој мора секогаш и секаде да ни стои нам на располагање и на наша заповед ќе слезе од небото за да ја посвети мисата. Вистина е дека Бог го создал светот со едноставни зборови ‘нека биде’, но ние свештениците го создаваме Бога со три (четири) малечки зборови.“25

За време на велигденските празници (2007), следејќи ја мисата што се одржа во Ватикан, со свои очи гледавме и со свои уши слушавме како папата им ги прости гревовите на стотици илјади католички верници собрани на плоштадот Свети Петар. Во таа пригода папата од Ватикан им ги прости  гревовите и на милиони други верници на Католичката црква кои мисата ја следеа на ТВ и на радио дома или надвор од домот, патувајќи некаде со некакво превозно средство.

На 17 август 2011 г. светскиот печат објави ударни наслови чија содржина беше: „Папата во Мадрид ќе дели прошка за абортус!“ Стануваше збор за „прослава на Светскиот ден на младите за 2011 г. што ќе се одржи таа седмица во Мадрид, на која ќе присуствува и папата Бенедикт XVI. Свештениците што ќе ги исповедаат помладите поклоници добиле посебно одобрение од Ватикан да им го простат гревот „абортус“. Според црковниот закон прекинот на бременоста се казнува со екскомуникација. ‘Оваа отстапка од Ватикан е одобрена со цел на  верниците кои ќе присуствуваат на прославата да им се даде можност полесно да уживаат во плодовите на божествената милост.’ Во мадридскиот парк Retiro, каде што во сабота ќе се одржи масовна исповед, подигнати се 200 бели кабини за таа намена. Во тие кабини свештениците на разни јазици ќе слушаат исповед на младите поклоници кои во Шпанија ќе дојдат од 193 земји од цел свет. Во една од тие кабини папата Бенедикт XVI ќе слуша исповед од тројца поклоници во сабота наутро, непосредно пред мисата во која ќе учествуваат 6.000 министранти.“26

Едноставно снеможуваме пред дрскоста на оваа груба реалност што ја гледаме: Ватикан им дава одобрение на свештениците да им го простат гревот на грешниците за тие понатаму да можат да уживаат во плодовите на Божјата милост. Каква моќ! Каков центар на моќ! Каква концентрација на моќ со вселенски димензии! Се чини како целокупната своја милост Бог да ја положил и ја сместил во ризниците на Ватикан! Се чини Бог како да го овластил папството тоа неговата милост да им ја дели на грешниците по своја волја и желба. Се чини како сам Бог да го издигнал и папството го поставил над себе, погоре од себе, како Тој да му се потчинил на Ватикан, како да се ставил во неговите раце и го овластил да управува со него и со неговата наука. Се чини како Бог да е немоќен, како да е во подвластена и подјармена положба пред Ватикан. Голем апсурд! Однесувањето на Ватикан навистина е голем апсурд! Ватикан не е поставен над Бога и тој не е ризница во која Бог ја депонирал својата милост, и папството не е овластено да располага со неа, пак велиме, по своја волја и желба да им ја дели на грешниците. Бог не го овластил папството ниту свештенството на традиционалната Црква да им го проштаваат гревот на грешниците. Само и единствено Бог има право да им го проштава гревот на грешниците и никој друг!

Огромната  Божја милост, што му стои при рака на секој грешник како личен подарок од Бога за проштавање на неговите гревови и за негово спасение, Ватикан целосно ја приграбил, ја ставил под своја контрола и ја претворил во свој капитал, во свое лично богатство кое, наместо Бог, тој им го дели на грешниците на лажиче, во зависност од своето расположение и црковните закони. На  оние што ќе дојдат на свеченоста и што ќе се исповедаат пред увото на свештениците, ќе им дадат Божја милост и ќе им го простат гревот, а на другите не. Невистина со несфатливи димензии!

Божјата милост е лично Божје богатство што му припаѓа на целото човештво директно, непосредно. Таа не може и не смее да се става во никакви и во ничии рамки и со неа не може и не смее да манипулира никој. Неа не смее никој да ја приграби за сбе и од неа да создава свој капитал со кој ќе доминира над грешниците. Неа не смее никој да ја ограничува, да ја фабрикува и префабрикува и на грешниците да им ја дава како свој фабрикат. Таа во секое време и во секоја пригода му стои на располагање на секој грешник директно и непосредно од Бога за проштавање на неговиот грев и за негово спасение. Таа не е привилегија на Ватикан и на свештенството на традиционалната Црква. Таа е Божја привилегија дадена на секој човек на земјата. Ватикан погрешно ги сфаќа, погрешно ги разбира и, што е најстрашно, погрешно ги применува Христовите зборови што му ги кажал Христос на апостол Петар за клучевите на небесното царство.

Она што го читаме, што го слушаме и гледаме, е нешто што навистина вчудовидува, нешто што тешко се поднесува и што воопшто не може да се голтне! Свештеникот се поставува над Бога и го присилува Бога да го прифати неговиот суд: „Бог е должен да постапува според судот на своите свештеници“; „ние (папите) на оваа Земја го заземаме местото на Севишниот Бог“; сам Бог е должен да ги прифаќа пресудите на неговите свештеници“; „папата не е само претставник на Исуса Христа, туку сам Исус Христос“; „папата е божествен монарх и врховен император, и цар над царевите“; тој може „да ги екскомуницира дури и ангелите“; „свештеничкиот јазик го создава Бога од залак леб – тоа е повеќе од создавањето на светот“; јас имам ист авторитет со Царот над царевите… јас можам речиси сè што може Бог. Тогаш за што можете да ме сметате мене, освен за Бог“. Какви хули, хули од највисок ранг! Ова не се само вербални изјави, ами нешто што папите навистина го спроведувале во практиката и буквално така се однесувале и така постапувале. Тоа го потврдува и историјата.

Текстовите што ги приведовме се толку силни и јасни, што  не оставаат ниту малку простор за сомневање дека папата, како челник на папството, навистина е антихрист кој се однесува како бог на земјата, токму онака како што кажува библиското пророштво: „Ќе се претстави себеси дека тој е Бог!“ Нема сомневање дека папството, како институција, е олицетворение на библиските пророштва: „Ѕверот кој излезе од морето… со богохулни имиња… ја отвори својата уста да хули против Бога, да го хули неговото име и неговиот (небесен) храм“ (Откровение 13,1.6).

Реформаторите ова јасно го согледале кога го идентификувале антихриста. Тие биле единствени во своето препознавање на папскиот Рим како сила на антихриста, и реформацијата била резултат на ова сфаќање.

Во 1536 г. реформаторот Жан Калвин напишал: „Даниел и Павле предвиделе дека антихрист ќе седи во Божјиот храм… Ние тврдиме дека папата е тој антихрист… Некои мислат дека сме премногу остри и критички расположени кога римскиот понтиф го нарекуваме ‘антихрист’, но оние што велат така не сфаќаат дека со тоа го осудуваат Павле, врз чијашто основа ние зборуваме.“27

Мартин Лутер исто така го препознал антихрист од своето проучување на Посланието на апостол Павле упатено до христијаните во Солун, и од пророчките книги на пророк Даниел и на Откровението. Во 1520 година Лутер му пишувал на својот добар пријател Спалатин:

„Практично јас сум уверен и не можам веќе да се сомневам дека папата навистина е антихрист… Зашто сè толку точно одговара на неговиот начин на живеење, на неговите дела, зборови и заповеди.“28 Во друга пригода Лутер пак ќе каже: „Ние сме уверени дека папскиот престол е престол на вистинскиот антихрист!“

И многу други реформатори, како што се Томас Кранмер, Џон Виклиф, Јан Хус, Јероним, Савонарола, Џон Нокс и Џон Меланхтон препознале дека папството е антихрист. Лутер слободно изјавил:

„Ние не сме први кои толкуваме дека папството е царство на антихриста… Тој (Џон Пурви, во 1390 г.) има право и вистински објавува дека папата е антихрист, зашто тој… е сведок кого Бог однапред го поставил да ја утврди нашата доктрина.“29

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Папскиот Рим е континуитет на империјалниот или многубожечкиот (паганскиот) Рим“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.