Првите христијани и вечерата Господова

Да ја довршиме мислата за вечерата Господова: „Зашто, секојпат кога го јадете овој леб и ја пиете оваа чаша, ја објавувате Господовата смрт – додека не дојде Тој. Зашто, секој што го јаде овој леб или ја пие Господовата чаша на недостоен начин, ќе биде виновен за телото и крвта на Господа“… „Лебот што го раскршуваме.“ „Секој ден беа постојано и еднодушно во храмот; раскршуваа леб по домовите и јадеа со радост и со чисто срце“ (1. Коринќаните 11,23-26; 10,16-21; Дела 2,46).

Апостол Павле им вели на верниците во Коринт: „Кога го јадете овој леб“ – вие јадете леб, а не тело, не месо; и кога „ја пиете оваа чаша“ – вие од неа пиете вино, а не крв. Кога го „раскршуваме лебот“ – ние раскршуваме леб, а не тело и месо. Кога првите христијани „раскршуваа леб по домовите и јадеа“, тие раскршувале леб и јаделе леб, а не тело и месо.

Првите христијани „секој ден беа постојано и еднодушно во храмот; раскршуваа леб по домовите и јадеа со радост и со чисто срце.“ Тие заеднички средби за време на вечерата Господова ги нарекувале „агапе-средби“ на кои се зближувале и се поврзувале во цврста христијанска заедница проникната со вистинска братска и сестринска љубов, со единство и слога, за што нè известува апостол Павле:

„Чашата на благословот, што ја благословуваме, не е ли заедништво во Христовата крв? Лебот, што го раскршуваме, нели е заедништво во Христовото тело? Бидејќи лебот е еден, иако ние сме многу, само едно тело сме, зашто сите учествуваме во еден леб… Не можете да ја пиете Господовата чаша и демонската чаша. Не можете да учествувате на Господовата трпеза и на демонската трпеза“ (1. Коринќаните 10,16-21).

На своите „агапе-средби“ првите христијани ја славеле Христовата љубов и неговата жртва, и токму таа, вечерата Господова, им овозможувала да имаат „заедништво во Христовата крв“ и „заедништво во Христовото тело“, што значи неговата жртва ги поврзувала во блиска заедница со него, но и во меѓусебна заедница како едно големо христијанско семејство. „Бидејќи лебот е еден, иако ние сме многу, само едно тело сме (едно семејство), зашто сите учествуваме во еден леб“ – сите го прифаќаме Христа како Спасител.

Павле ни кажува дека ние можеме да ја пиеме и „демонската чаша“ и, наместо на Господовата, да учествуваме „на демонската трпеза“ – да имаме заедница со ѓаволот, ако јадеме од неговиот леб и ако пиеме од неговото вино – од гревот!

Никаде во овие, и во сите други библиски текстови, кои зборуваат за вечерата Господова, никој не се моли за пресуштествување или за претворање на обичниот пресен леб и за обичниот гроздов сок да се претворат во вистинско Христово тело и во вистинска Христова крв, како што прават црковните отци св. Василиј Велики и св. Јован Златоуст. И Христос не се моли така. Тој едноставно „го зеде лебот, и откако заблагодари, го раскрши“ и им го подели на учениците. Значи, само „заблагодари“ и ништо друго. Според тоа, апостолите и првите христијани не го јаделе ниту вистинското Христово тело, ниту ја пиеле вистинската Христова крв, туку јаделе обичен пресен леб и пиеле обичен гроздов сок единствено како спомен на Христовата смрт. Ете, почитувани, тоа е библиска вистина за вечерата Господова.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Како е прикажан Христос во стожерот на литургијата на традиционалната црква?“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.