Во Гетсиманија и на Голгота Исус дава одговор на сите мачни прашања што збунуваат

Да, точно е дека „Господ седи на висок и возвишен престол“. Но истиот тој Господ Исус Христос – гледајќи ги страдањата и патилата на своите човечки суштества зафатени од виорот на гревот, решил да го напушти небото и доброволно да се лиши од сите привилегии и предимства што ги уживал таму, и слегол на нашата земја да се вмеша во кобната судбина на човештвото и на човекот да му подаде рака, да го избави од калта на гревот, неговите нозе да ги постави на цврста карпа и неговиот живот да го пренасочи кон славна иднина.

Апостол Павле ни кажува: „Мислете во себе како што мислеше и Исус Христос: кој, иако беше во Божји лик, не го сметаше како нешто приграбено тоа што беше еднаков со Бога, туку самиот се лиши од таа еднаквост, земајќи лик на слуга, станувајќи сличен на луѓето. И откако стана сличен на човек, Тој се понизи самиот себеси и стана послушен до смрт, дури до смрт на крст“ (Филипјаните 2,5-8).

Не постоел друг начин да ѝ се помогне на нашата планета и на нејзиното грешно човештво зафатено од пожарот на гревот, друг начин за негово гасење. Не постоел друг пат освен оној кој водел преку неговото воплотување во утробата на Марија и преку Гетсиманија и Голгота. Бог Отецот и Христос тоа го сториле од љубов кон нас грешни за да ни помогнат да се избавиме од гревот и страдањата.

„Зашто Бог толку го милее светот, што го даде и својот единороден Син, за ниеден кој верува во него да не загине, туку да има живот вечен“ (Јован 3,16).

Бог го милее овој свет, Христос го милее човекот и затоа дошол од небото да му помогне.

Светата книга на исламот, Коранот, нагласок става врз единственоста на Бога, врз неговата трансцендентност, врз неговата сила и господарство над сè. Според Коранот, Бог (Алах) е жив, вечен, највозвишен, безмерен, совршен, господар, свет дарител на мир, чувар на верата, старател, силен, семоќен, мудар; Тој е Господ, творец, зачетник, причина за сè што постои; сè што е на земјата и на небото нему му оддава слава…

Очигледно е дека при опишувањето на Божјата семоќ над своите созданија Коранот не штеди суперлативи. Меѓутоа, интересно е да се забележи дека од безбројните имиња што го опишуваат Бога, Коранот ниту со едно име не го прикажува како Бог на љубов.

Според учењето на исламот, Бог само оддалеку ја објавува својата волја. Тој на луѓето им се обраќа од неизмерно големо растојание, за огнот на човечките страдања и беззаконија да не го валкаат неговиот лик. Божјата љубов кон светот, онака како што е сфатена во исламскиот лик на Творецот, не поднесува жртва. Во декември муслиманскиот свет слави ноќ на молитва. Таа ноќ Бог се спушта од седмото на првото небо коешто е најблизу до земјата. Тогаш Тој е толку близу до луѓето, што ги слуша сите нивни молитви. И ако еден правоверен муслиман ја помине оваа ноќ на молитва, неговите молитви ќе бидат исполнети.

Тоа е разбирлива и убава слика. Но, како христијани, да си поставиме прашање: Зар првото небо навистина е последното скалило до кое се приближува Божјата љубов до човекот? Зар таа не слегува уште подолу и уште поблизу до нас грешните луѓе?

Во исламот токму овој обид, со кој се утврдува границата на Божјата љубов и на неговата слобода, е бесмислен. Исламот ги осудува христијаните што недоволно внимаваат на недосегливоста на Бога, не внимаваат на фактот дека Бог е недоловлив. И навистина треба да се пазиме нашите човечки ограничувања да не му ги припишуваме на Безграничниот. Меѓутоа, зар муслиманското тврдење дека Бог не може да стане човек не е сомнеж во Божјата сила? Од каде тоа силно убедување кај исламскиот свет дека Бог навистина не може да стане човек? Не е можно на љубовта да ѝ се стави преграда и да се каже дека преку таа граница на љубовта Бог никогаш не ќе смее да сака, да љуби. Бог е слободен своите созданија да ги сака онолку колку што сака токму затоа што е Бог!

Иако библискиот Бог е независен од своите созданија и не е ограничен од времето и просторот, иако, како што рековме, него не можат да го „опфатат небесата ни небесата над небесата“, сепак, Тој има родителско, татковско срце кое вистински и несебично сака, срце преполно со љубов докажана на дело: „Никој нема поголема љубов од оваа: да го положи својот живот за своите пријатели.“ „Но Бог ја покажува својата љубов кон нас со тоа што Христос умре за нас додека уште бевме грешници“ (Јован 15,13; Римјаните 5,8).

Неговата љубов не само што зела човечка лика, Тој не само што изгледал како човек – туку Тој станал човек. И неговата љубов кон нас одела до крај, до последната точка, до целосна преданост себеси, до целосно самооткажување, до жртва и смрт. Евангелскиот Бог е љубов; Тој не само што љуби, туку самиот Тој е љубов. Тој не само што има љубов, туку самиот Тој е љубов. Тој не само што се потврдува во љубовта, туку самиот Тој е љубов. „Бог е љубов“ (1. Јованово 4,8).

Значи, „прво небо“ до кое се спушта Божјата љубов е дното на вселената, нашата обезличена грешна планета; тоа е грдото грешно срце на човечките суштества каде што таа проникнува и содомците ги чисти од сите гнасотии и, од одвратни грешници, прави чесни луѓе со повратено човечко достоинство, враќајќи им го вистинското, загубеното место меѓу семејството на безгрешните светови на вселената.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Каде е Бог кога невини страдаат?“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.