Што го присилува Бога да дозволи да страдаат невини луѓе?

Зошто Бог толку високо ги цени оние што соучествуваат во Христовите страдања, што страдаат на правдина, што пијат од бигорната чаша од која пиел Исус? Зошто е тоа толку голема чест и предимство за нас и ние, слично на Христа, да имаме своја Гетсиманија и своја Голгота? Има ли некаква морална, или некоја друга смисла и оправдание, да газиме по истата трнлива патека по која одел нашиот Спасител Исус Христос? Дали некој или нешто врши пресија врз Христа за да ги изложи своите следбеници, и безброј невини луѓе, да поминуваат низ такви грозоморни искушенија и страдања и толку бедно и мизерно да го завршат животот? Секако, Бог има силна причина и издржани аргументи да постапува така со оние што го љубат и што се подготвени животот да го жртвуваат за него.

Пред сè, споменатите причини и аргументи произлегуваат од процесот на решавање на вселенскиот проблем на гревот. Гревот не е зачнат на нашата планета. Тој натрапник на нашата земја дошол од вслената. Според тоа, гревот не е само наш проблем, туку проблем на целата вселена и затоа во неговото решавање учествува целата вселена. Гревот е генератор на неправди, патила, болки, страдања, несреќи, војни, болести – извор и причина за смрт…

Бог проблемот на гревот го решава активно, темелно и радикално и ќе го реши коренито. Тој наскоро вселената ќе ја исчисти од тој грд плевел што ја нарушува нејзината убавина и нејзиното совршенство. Но при решавањето на прашањето на гревот Бог наидува на отпор од страна на сатаната (ѓаволот), кој е татко на гревот, во чиешто срце се зачнал и се развил тој одвратен троскот, отпор што не сака да го скрши сосила. За што станува збор?

Сатаната без никакво притеснување, јавно и отворено го обвинува Бога пред целата вселена дека е пристрасен и неправеден кога го решава проблемот на гревот. Имено, тврди тој, за разлика од грешниците, кои поминуваат низ жестоки искушенија и кои поднесуваат екстремно тешки страдања, Бог во значителна мера истите им ги олеснува на своите следбеници. Според тврдењата на сатаната, за да привлече што поголем број луѓе да го следат и да му служат, лажно прикажувајќи се себеси пред вселената во најповолна светлина, Бог на праведните им нуди многу полесен пат од оној по кој одат грешниците. Да го потврдиме ова со еден пример од Библијата.

Станува збор за еден исклучително верен Божји слуга, за праведниот Јов, за добар, праведен и мошне богат човек кој имал седум синови и три ќерки, седум илјади овци, три илјади камили, петстотини ѕевгари волови, петстотини магарици и многу слуги. Значи, во животот на овој човек буквално цутеле трендафили. Но се случило нешто што од темел го изменило целокупниот негов живот и го потресло до дното на душата.

На небото Бог го свикал на заседание небесниот совет составен од претставници на сите светови во вселената. Наместо Адама, нашата земја на тоа советување ја претставувал сатаната, кој привремено ја презел од неговите раце управата над нашиот свет. На тоа советување интересен е дијалогот што се води меѓу Бога и сатаната пред очите на претставниците на сите светови на вселената, значи, пред очите на целата вселена.

„Еден ден дојдоа Божјите синови да застанат пред Господа, а меѓу нив пристапи и сатаната. ‘Од каде доаѓаш?’ – го праша Господ. ‘Еве, поминав низ земјата и ја обиколив’, одговори тој. Потоа Господ рече: ‘Го виде ли мојот слуга Јов? Нему никој не му е рамен на земјата. Тој е непорочен и праведен човек, се бои од Бога и го одминува злото.’ А сатаната му одговори на Господа: ‘Зар Јов напразно се бои од Бога? Зар ти не го загради него, неговиот дом и сиот негов имот? Го благослови делото на неговите раце, имотот му се умножи на земјата. Ама испружи ја раката и гибни го она што го има – ќе те проколне в лице.’ ‘Нека ти биде!’ – му рече Господ на сатаната. ‘Прави што сакаш со сè што има; само не кревај рака на него.’ И сатаната отиде од пред Господовото лице“ (Книг. за Јов 1,6-12).

Лесно му е на Јова да ти служи! – подига сатаната обвинение против Бога на небесното советување пред очите на целата вселена. Лесно му е нему! Си му дал огромно богатство – синови, ќерки, овци, волови, камили, куќи, земја, слуги, има сè што сака… нема искушенија, нема страдања! Но Јов не ти служи од љубов, туку од интерес. Ти си неправеден, зашто си го поткупил Јова. Всушност, на светот ти немаш свои вистински следбеници кои те сакаат и кои ти служат доброволно и од љубов. Затоа ти нема што да бараш на земјата. Сите твои приврзаници на неа се лицемери кои ти служат од интерес. Ти нив ги благословуваш и им го олеснуваш животот, со што ги поткупуваш за да преминат на твоја страна.

Тешки обвиненија против Бога. Вселената е во дилема. Можеби сатаната има право. Ако е точно она што го тврди тој, тогаш Бог навистина е неправеден. И сатаната како да остварил предимство.

Бог е на мака. Навидум самиот си создал проблем. Можеби згрешил што воопшто почнал да разговара со сатаната и што му дал можност да го „надитри“, толку жестоко јавно да го нападне и да го обвини за поткуп, за малверзации со своите приврзаници, каков што бил Јов. Се чинело Бог како да си го каснал јазикот и си ги врзал себеси рацете, не знаејќи што да прави и како да излезе од таа крајно неугодна ситуација во која самиот упаднал, од тоа ќоше во кое сатаната го натерал со своите „силни“ аргументи.

Да се правда со зборови, вербално да докажува пред целата вселена дека сатаната нема право, дека неговите обвиненија не се точни – не било продуктивно. Ако постапи така, тогаш вечно ќе остане сомнеж во срцата на Божјите созданија во вселената.

Не, Бог решил на друг, на наполно поинаков, на продуктивен начин да го реши проблемот, да докаже, да ги обелодени лагите на сатаната и на показ пред целата вселена да го изложи неговиот карактер.

Му рекол: Добро, ти тврдиш дека јас ги поткупувам луѓето за да ми служат, дека ја изнудувам нивната љубов, дека тие се лицемери кои ми служат од интерес, а не доброволно и од вистинска љубов и дека јас немам свои вистински приврзаници на земјата. Ете ти го мојот слуга, Јов. Ти го давам во раце. Прави со неговото богатство сè што сакаш, и ќе видиме како ќе реагира – дали навистина ќе ме колне и ќе ме пцуе в лице, како што тврдиш ти. Тој нека докаже пред сите овие делегати собрани на ова советување и пред целата вселена кој има право – јас или ти!

„И сатаната отиде од пред Господовото лице. Еден ден, додека Јововите синови и ќерки јадеа и пиеја во куќата на најстариот брат, дојде гласник при Јова и рече: ‘Твоите волови ораа, а магариците пасеа покрај нив, кога одненадеж Савејците нападнаа на нив и ги грабнаа, убивајќи ги слугите со остар меч. Единствено само јас избегав за да ти го јавам ова.’

Додека тој уште го зборуваше тоа, дојде друг и рече: ‘Божји оган удри од небото, ги изгоре твоите овци и пастири. Единствено јас избегав да ти јавам.’

Додека тој уште зборуваше, дојде трет и рече: ‘Халдејците удрија со три чети на твоите камили и ги грабнаа, убивајќи ги слугите со остар меч. Единствено избегав јас да ти јавам.’

Додека уште зборуваше овој, дојде четвртиот и рече: ‘Твоите синови и ќерки јадеа и пиеја вино во куќата на најстариот брат. И ете, силен ветер се крена од пустината, удри на сите четири агли на куќата, ја урна врз децата па тие загинаа. Единствено избегав јас да ти јавам’“ (Јов 1,12-19).

Кутриот Јов! Кутрото жртвено јагне преку кое се кршат копјата меѓу Бога и сатаната, а не знае што се случува. Не знае дека очите на целата вселена се насочени кон него и дека без здив сите очекуваат да видат како ќе се однесува сега кога сатаната (ѓаволот) за неколку мига му го уништи сето богатство кое долго време го печалел чесно, со пот и мака, кога му ги уништи овците, говедата, воловите, камилите; како ќе реагира сега кога ѓаволот го удри со најсилниот и најстрашниот можен удар – кога му го уништи најголемото богатство, кога му ги уби децата, седумте синови и трите ќерки? Дали ќе го проколне и ќе го опцуе Бога, како што тврдеше сатаната, или пак ќе остане простум и пред најжестоките налети на луњата што го зафати и пред целата вселена ќе докаже дека не е поткупен на Бога да му служи од интерес, дека неговата љубов кон Бога не е изнудена туку доброволна? И, што виде вселената која напрегнато ги следеше овие настани? Кој имаше право – Бог или сатаната?

„Тогаш Јов стана, ја искина облеката на себе, ја избричи главата и падна ничкум на земјата, се поклони и рече: ‘Гол излегов од мајчината утроба, и гол ќе се вратам таму. Господ даде, Господ зеде. Нека е благословено Господовото име!’ Покрај сето тоа, Јов не згреши ниту изусти некаква навреда против Бога“ (Јов 1,20-22). – Секој натамошен коментар за ова е излишен.

На едно друго, исто такво советување на небото, сатаната му вели на Бога за Јова:

„Кожа за кожа! Човекот ќе даде сè што има во животот. Ама испружи ја раката, допри се до неговите коски и до неговото месо и – ќе те проколне в лице! ‘Нека ти биде! – му рече Господ на сатаната. Во твоја рака е; запази му го само животот!’“

Штом добил дозвола од Бога на Јова да му го упропасти здравјето, надевајќи се дека со тоа ќе ја поколеба неговата вера во Бога, сатаната веднаш стапил во акција.

„И сатаната отиде од пред Господовото лице. Тој го удри Јова со лути рани од стапалата до темето. Јов зеде црепка за да се струже со неа и седна во пепел. Тогаш неговата жена му рече: ‘Зар уште си праведен? Проколни го Бога и умри!’“

Надвор од домот, осамен, седнат во пепел, на буниште, нападнат од тешка болест од која кожата му пукала, се распаѓала и крвавела, во неискажливо силни болки, нападнат и од црви, Јов спаднал на најниско можно дереџе! И што гледаат очите на жителите на вселената? Дали можеби Јов сега ќе се откаже од својот Творец? – Еве го одговорот:

„Во сè тоа Јов не згреши со своите усни“ (Јов 2,4-10). Не кажа и не праша: Господе, зар овците, зар и воловите, зар сиот имот!? Господе, зар и децата!? Зар и здравјето!?

Да, Јов ја оправдал Божјата доверба што ја имал во него. Бог не се осрамотил пред вселената кога тврдел дека Јов е негов верен и предан слуга и дека нема да се откаже од него ниту во најсвирепите искушенија и страдања во кои западнал на правдина, не по своја вина, ами по злобата на сатаната.

Бог не се осрамотил пред вселената кога тврдел дека неговиот верен и предан слуга, Аврам, повеќе го сака него отколку својот син, единецот Исак. Целата вселена со задржан здив посматрала како Аврам го крева ножот да му го принесе Исака на жртва на Бога.

Бог не се осрамотил пред вселената кога тврдел дека на оваа земја Тој има милиони луѓе подготвени во секој миг да поднесат и најтешки жртви, не очекувајќи Бог да им го олесни патот и животот затоа што се негови слуги, подготвени да го положат и својот живот за него. Тие на вселената ѝ докажале и постојано ѝ докажуваат дека на Бога му служат не од интерес, дека нивната љубов кон него не е поткупена ниту на каков и да е начин изнудена, туку дека тоа е љубов од љубов – чиста, искрена, доброволна.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Каде е Бог кога невини страдаат?“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.