Христос за нас стана грешен, грешник и „грев“; проклет, проклетник и „проклетство“

Прво, уште еднаш да го потврдиме она што повеќепати го кажавме – Христос бил безгрешен, немал никаков свој грев: „Тој не направи грев и не се најде измама во неговата уста“ (1. Петрово 2,22).

Но, од друга страна, во Божјата реч ги читаме и оние силни надежни зборови за нас грешниците кои се наша единствена сигурна котва на зовриеното море на гревот во кое се давиме како грешници, јаже што нè извлекува од длабоката темна и сурова бездна во која би ги оставиле коските и за век веков би исчезнале.

Молам, да ги слушнеме тие, за нас блескотни Божји зборови од кои силно заигрува нашето срце, зборови што ги будат и активираат кај нас сите наши успиени музички дарби со кои нè надарило Небото, кои душата ни ја распевуваат и на нашите очи тераат солзи радосници:

„Оној (Христос), кој не знаеше за грев, Бог го направи грев наместо нас, за ние да станеме Божја праведност во него“ (2. Коринќаните 5,21).

„Христос нè откупи од проклетството на законот, откако стана проклетство за нас“ (Галатите 3,13). Христос е проклет и стана проклетство. Кој го проколна? Бог го проколна!

Прекрасно! Христа, „кој не знаеше за грев, Бог го направи грев наместо нас“. „Христос … стана проклетство за нас!“

Извонредно! Христос, не само што е најголем грешник, натоварен со гревовите на цел свет, туку самиот Тој е „грев“ и „проклетство“.

Христос ги прифати гревовите на сите грешници од цел свет како свои лични гревови, како самиот Тој лично да ги направил, и Бог него го гледаше како најголем грешник со свои лични гревови за кои го казни него, а нас нè ослободи.

Неверојатно радосно и многу надежно! Јас, грешник, „грев“ и „проклетство“, не сум веќе ниту грешник, ниту „грев“ ниту „проклетство“.

Чудесно убаво! Наместо мене, грешник, „грев“ и „проклетство“ е Христос. Според тоа, Божјиот гнев не е веќе насочен кон мене. Јас не сум веќе грешен. За гревот сум се покајал и сум го оставил, и Христос го симнал од мене и го натоварил на себе, изнесувајќи го заедно со себе на крст. „Тој сам во своето тело ги изнесе нашите гревови на крст… преку неговите рани се исцеливте“ (1. Петрово 2,24).

Христос „вкуси смрт за сите“ грешници (Евреите 2,9). Многу убаво, феноменално! Без никаква заслуга, грешникот се ослободи од гревот кој му висеше како дамоклов меч над главата да го убие, зашто „плата за гревот е смрт“ (Римјаните 6,23). Еден од најубавите и најјасни текстови за делото што го извршил Христос за нас кога умрел на Голгота е запишан во Ефесците 1,7: „Во кого имаме откуп преку неговата крв, прошка на престапите, според богатството на неговата благодат.“

И понатаму: „Христос … со својата сопствена крв ни прибави вечен откуп“ (Евреите 9,11-14).

Овој текст има мошне богато значење. Тој тврди дека имаме откуп и кажува дека откупот не е само нешто што ќе се случи во иднина; тоа е нешто што го имаме во овој миг, сега. Ние сме откупени – сега. Сега сум откупен и праведен, и како праведник ослободен сум од Божјата казна, зашто Божјиот гнев е насочен не против мене, туку против Христа. Божјите громовни стрели го гаѓаат него, неговите молскавици го убиваат најголемиот грешник, „гревот“, „проклетството“ и проклетникот на крстот на Голгота. Според тоа, гревот и грешникот се казнети во Христа на крстот, со што Бог радикално и засекогаш го решил проблемот на гревот.

Тежината на казната што ја поднесува Христос на крстот е безмерна. Бог го мрази гревот, и во интерес на правдата, во интерес на опстанокот на вселената, мора да го казни и да го искорени засекогаш. Бидејќи Христос на крстот стана „грев наместо нас“, Бог Отецот се гнасеше од него, кој стана „грев“, го сврти своето лице од него кога висеше на крст на Голгота, му стана свиреп непријател и го уби – го уби својот мил и сакан Син наместо нас.

Во својата агонија на крстот, осамен, напуштен од сите, Христос бара, се надева и очекува милост од својот небесен Отец, во чиишто прегратки е уште од вечноста. Но, наместо одговор – мрак, молњи и громови! Отецот ги затворил прозорците на небото, не сакајќи да ги посматра страдањата на својот Син! Положувајќи го својот скапоцен живот, Христос не добил поддршка од никаде и од никого.

Значи, за Исуса нема светлина, нема милост, за него нема надеж, нема помош ниту поддршка; на неговите молитви нема одговор!

Сатаната го нагрвалувал Исусовото срце со жестоки искушенија и Христос бил кнез на оние што страдаат. Но неговите страдања не биле првенствено предизвикани од болката и срамот на крстот, туку тие произлегувале од свеста за опачноста на гревот, од сознанието дека човекот, тесно поврзан со злото, станал слеп за неговите стравотии. Христос видел колку е цврсто упориштето на гревот во човечкото срце и колку малку има такви кои се готови да се одвојат од неговата сила, да го прифатат обилното спасение што им го нуди Тој со својата жртва и да се спасат. Неговата жалост е огромна и срцето му крвавело затоа што на милијарди луѓе им дал можност да се спасат, но не сакале да се спасат, што доброволно го одбрале патот на гревот кој ги одвел во вечна пропаст. Тоа го скршило Исусовото срце.

Висејќи на крст, ѓаволот го изложил Христа на силни искушенија. Преку старешините и војниците, и еднаш преку еден од разбојниците на крстот, тој му упатува повик на Христа: „Ако си ти Христос (Месија), Божји Син, слези од крстот па ќе веруваме во тебе“ (Лука 23,35-39).

Да, тоа било силно искушение за Христа, да слезе од крстот и да се спаси себеси. Тој можел да го стори тоа, но бил длабоко свесен и уверен дека не може да се спаси и себеси и светот, и себеси и грешниците. Знаел дека, ако слезе од крстот Тој, на него ќе мора да висат грешниците. Тоа прашање се решавало на крстот. Тој направил свој избор. „Ќе умрам јас, за тие да живеат“.

Исус на крстот му зборува на светот: „Ве сакам вас повеќе од себеси!“ Тоа е Божја љубов „агапе“. Дали сфаќаме дека Исус нас нè сака повеќе отколку што се сака себеси? Тоа ни го открива крстот и кај нас побудува искрена почит кон него.

Божјето срце копнее и заигрува од радост кога еден грешник ќе реши да го напушти гревот и кога ќе дојде кај него, барајќи милост и прошка. Нема грев толку голем, страшен и гнасен, таен или јавен, сè едно, кој Бог не сака и не е подготвен да го прости. Нашето покајание во Божјите уши звучи како најубава музика што Тој со најголемо задоволство ја слуша. На Бога ништо не му е толку мило како кога еден грешник се кае и го остава гревот, и најмногу од сè сака и најподготвен е да проштава гревови и на најголеми грешници кои бегаат од суровата и свирепа прачка на гревот и засолниште и спас бараат од него. Грешниците кои се каат и ги напуштаат своите гревови, небото со радост го прифаќа нивното покајание, им укажува милост и со раширени раце и со срдечно добредојде ги пречекува во редовите на спасените. „Ви велам: поголема радост има на небото за еден грешник кој се кае…!“ (Лука 15,7).

Отецот ни кажува: Јас го мразам и се гнасам од гревот, но ги сакам грешниците, ве сакам вас бидејќи вие сте мои созданија, мои деца. Иако вие сте виновни за смртта на мојот Син, иако него го распнаа вашите гревови, јас ве сакам и вас и затоа дозволив наместо вас Тој да биде казнет и убиен.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Каде е Бог кога невини страдаат?“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.