Православната црква за себе и за Библијата

Кога зборуваме за Црквата, ние мислиме на традиционалната христијанска Црква, на православната и католичката, а Божјата црква посебно ја нагласуваме и ја именуваме како „вистинска црква“, „Христова црква“, „Божја црква“, „изворна библиска“ или „апостолска црква“.

Православната црква за себе: „Црквата е живо тело на воплотениот Господ. Апостолот не рекол дека Светото писмо е ‘столб и тврдина на вистината’. Црквата е столб и извор на вистината, зашто Светото писмо на Новиот завет настанало на основа на нејзиниот живот во Бога. Накратко, таа (Црквата) го напишала и го сочувала…  Библијата е доволна за спасение во таа смисла што таа го содржи темелниот материјал неопходен да нè насочи на вистинскиот пат. Меѓутоа, погрешно е Библијата да се смета за самодоволна и за самотолкувачка, зашто таа сама по себе не може да даде одговор на ниту едно прашање.“1

Столбот има темел. Тој не виси во воздух ниту пак е закачен на гранка на некое дрво. Вистинската Божја црква како „столб и тврдина на вистината“ е утврдена „на темелите поставени од апостолите и пророците“ (Ефесците 2,20). Тоа ни од далеку не е случај со традиционалната Црква. Во случајов зборуваме за Православната црква која, наместо врз апостолите и пророците, таа е утврдена врз црковните отци, чијашто теологија се темели исклучиво врз црковните преданија, кои немаат ништо заедничко со Библијата, ништо заедничко со апостолите и пророците.

Православната црква себеси се именува со многу звучни  имиња кои не покриваат соодветна содржина: „Христова Православна Црква“, „Една Света Соборна и Апостолска Христова Црква“, „Ортодоксна (Православна) Христова Црква“, „Соборна (Католичка) Црква“, „Православна Црква од Исток“, „Православна Соборна Вселенска Црква“, „Православната Црква е правоверна Црква која верува и Го слави Бога на прав начин и која постои од самиот ден на Педесетница“, „најстара“, „паравоверна“, „вистинска црква“ итн.

„Црквата е Соборна (Вселенска) затоа што таа не е ограничена ниту просторно, ниту временски, ниту со раса и јазик. Таа му се обраќа на целото човештво. Воскреснатиот Господ ги упатил своите апостоли: ‘Одете и научете ги сите народи…’ (Матеј 28,19; Евреите 12,22-24)“2

Православната црква не е вселенска, како што самата тврди, зашто две илјади години од своето постоење не успеала да го досегне поголемиот дел од човештвото (триста милиони наспрема седум милијарди). Вака, како што е устроена, расцепкана на многу ситни, национални вселени, кои се извор на национални и регионални судири и пошироко, таа уште две илјади години не може да ја исполни Христовата заповед „Одете по сиот свет и проповедајте му го евангелиео на секое создание!“ (Марко 16,15).  Поради тоа, вистинска вселенска црква може да биде некоја друга Црква, а не Православната.

Православната црква тврди за себе дека таа „има непрекратно свештенство кое потекнува од апостолите“, „апостолско преемство“, апостолски континуитет, за што „сведочат непрекинатото свето предание и самата историја на Црквата“, и продолжува:

„Црквата е наша духовна мајка која нè родила со вода и со Дух при крштението.“ „Останете синови на Христовата црква, како што биле вашите дедовци и прадедовци низ вековите.“

„Држете се за вашата мајка Црква зашто, Боже не дај, и ако човек замине во пекол поради  своите неисповедани и непокајани гревови, Црквата може да го избави со помош на литургиите дадени од Бога, преку помени, милостина и жртва.“ „Црквата може да ја избави душата од пеколот“, „од пеколните маки.“

„Кој ја напуштил Црквата, го нема веќе Христа, не е Божји син по дарот на крштението, туку станува син на сатаната, зашто се отцепил од духовната мајка и се загубил.“

„Нам, на православните христијани ни е позната вистината. Таа се наоѓа единствено во Христовата (православна) црква, а не во некоја од ‘христијанските’ секти.“

„Без Црквата нема спасение!“ „За нас православните светото предание е најголемо духовно богатство кое на Црквата усно ѝ го подариле сам Господ и најголемите духовни отци на христијанството, почнувајќи од светите апостоли и понатаму преку светите отци и учители на Црквата. Тоа е неразделно од Светото писмо и, како и Светото писмо, и тоа е извор на верата и мерило на вистинитоста и на верското учење.“

„Во ред на најголемите отци на православието“, кои му го создале „најголемото духовно богатство, преданието“, „Црквата ги наредила: св. Василие, св. Јован Златоуст, св. Јован Дамаскин, св. Атанасие Велики, св. Серафим Саровски, св. Григорие Богослов, св. Григорие Ниски, св. Јован Лествичник, св. Антоние Велики и сите други“, меѓу нив и оние што ги споменавме кога зборувавме за митарствата. А од плејадата католички црковни великани можеме да ги изделиме св. Августин, св. Тома Аквински, а и многу други.

Кажавме порано дека ниту еден од овие црковни великани, колку и да е голем, ценет, почитуван и заслужен за Црквата, не е библиска личност со библиски авторитет и со библиско канонско право да создава нова библиска канонска теологија надвор од библискиот контекст и канон, како што е случај со преданието или традицијата, за што веќе опширно зборувавме. Со пророците и апостолите поставен е дефинитивниот темел не на Православната и Католичката црква, туку на Христовата или на апостолската Црква, и него никој не може да го менува според некаков црковен терк. Споменатите две цркви немаат никаква можност ниту право врз тој темел да калемат и да накалемат никакво предание и традиција спротивни на библиската наука, „зашто никој не може да постави друг темел, освен оној што е поставен, кој е Исус Христос“ (1. Коринќаните 3,11).

Силните изјави и тврдења на Православната теологија дека „Црквата е наша духовна мајка“, дека „без Црквата нема спасение“, дека „вистината се наоѓа единствено во Христовата (православна) црква, а не во некоја од ‘христијанските’ секти“, дека „Црквата може да ја избави душата од пеколот“, и очајните повици и закани што им ги упатува на своите верници: „Држете се за вашата мајка Црква“, „останете синови на Христовата црква, како што биле вашите дедовци и прадедовци низ вековите“, „кој ја напуштил Црквата… станува син на сатаната и се загубил“, „бегајте од сектите“, „од денешните еретици (сектанти) како од ѓаволот, како од сатаната“ итн., се крокодилски солзи што ги лее Црквата, оплакувајќи ја на тој начин својата немоќ да се справи и да ги оправда огромните промашувања и скршнувања што ги направила во текот на вековите. Тоа се празни зборови без никаква библиска вистина и поткрепа, нешто врз што човек не може да се потпре, а уште помалку да гради вера и спасение.

Зошто Православната црква не ги поткрепува, не ги брани и не може да ги одбрани овие свои изјави, тврдења и закани со библиски аргументи? Затоа што едноставно за нив нема издржани библиски аргументи, ниту прифатливи библиски докази за нивната вистинитост, затоа што тие се зачнале, никнале и израснале од преданието, а не од Библијата. Заправо, во одбрана на својата теологија таа ги истакнува белезите на апостолската црква и со сите сили се повикува на некакво свое преемство, на некаков континуитет и сукцесија. Грчовито се обидува да се поврзе со неа, со апостолите, да се добере до нејзините корења, до нејзиниот темел, но во никој случај Православната црква не може да се идентификува со апостолската црква, зашто нејзината теологија е далеку од теологијата на апостолите и пророците, далеку од библискиот корен и темел.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Црквата или Библијата?“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.