Единството на двете Христови природи

На човечките суштества не им е познато што се случило во утробата на Марија. Треба да бидеме повеќе отколку расположени да признаеме дека Христовото воплотување е надвор од нашето рационалистичко сфаќање. При воплотувањето буквално станува збор за единство меѓу божественото и човечкото кое се формирало во човечко тело. Христос станал „место“ на кое божествената и човечката природа се вкрстиле и трајно се соединиле. Тоа единство било подлабоко од единството што постоело порано меѓу Бога и луѓето. Иако тие две природи останале одвоени, она што се случило не било едноставно вселување на божественото во човечкото, туку вистинско воплотување (отелотворување).

Библијата не ни кажува што се случило во мигот кога овие две природи се соединиле во утробата на Марија. Со отелотворувањето Бог станал човек и полнината на божеството престојувала во човечко тело.

Кога би била изгубена само една или неколку божествени  особини во текот на отелотворувањето, тогаш тоа не би било отелотворување на Бога. Павле кажува дека пред отелотворувањето Христос по својата природа бил „еднаков со Бога“ (Филипјаните 2,6), но со отелотворувањето Тој зел „обличје на слуга“, станувајќи сличен на луѓето“ (стих 7). Иако во потполност бил Бог, Исус комплетно се потчинил на авторитетот и волјата на Отецот, но  кога го направил тоа, Тој не се откажал ниту од една од своите божествени особини. Во текот на отелотворувањето, она што во Исуса било божествено, било скриено, но тоа секогаш било во целост присутно. Било неопходно Бог да дојде во човечко тело, зашто само Бог можел да нè спаси.

Ова е најтаинствениот настан во историјата на универзумот познат на Божјите интелигентни созданија и го надминува нивниот интелектуален капацитет. Семоќниот Бог, Творец, кого „не можат да го опфатат ни небесата ни небесата над небесата“ (1. Царевите 8,27),  се наоѓа во утроба на едно свое создание! Ова прашање ќе го проучуваме во текот на целата вечност и пак не ќе можеме да ја сфатиме и да ја одгатнеме таа тајна. Овде молчењето е злато, зашто тоа навистина е „голема тајна“, тајна над сите тајни во која и „ангелите копнеат да загледаат“ (1. Петрово 1,12). На нашата планета се раѓа „Емануел, Бог со нас“. Факт е дека Исус бил во потполност Бог, Бог во човечко тело (Јован 1.1; 2,14; Евреите 1,3). Се раѓа како човечко бебе и станува човек, станува „Син човечки“, Спасител Исус Христос, кој битките со гревот ги води како човек, потпирајќи се врз силата на Отецот и Светиот Дух, врз истата сила врз која можеме и треба да се потпираме и ние во нашите битки со искушенијата.

Светото писмо не настојува точно да ни опише како биле поврзани човечките и божествените особини во Исусовата природа. Но тоа јасно ни кажува дека Христос бил една единствена личност. Тоа не расправа за техничките подробности на тоа единство, туку јасно изјавува дека такво единство постоело, дека Синот бил роден од жена и навистина бил Божји син (Галатите 4,4). Христос не ја зел човечката природа само привидно; Тој навистина ја зел. Тој навистина имал човечка природа.

Човечкиот ум е премногу ограничен за да може да ја дефинира оваа чудесна тајна – спојувањето на двете природи – на божествената и човечката – во едно суштество, во една личност со две природи, личност со Божја и со човечка природа. Каква спротивност меѓу Божеството и беспомошното новороденче во витлеемските јасли! Како да се премости дистанцата меѓу Семоќниот Бог и едно беспомошно дете? А сепак, факт е дека Творецот на сите светови, Оној во кого „во телесен облик живее сета полнота на Божеството“ (Колошаните 2,9), се појавил како беспомошно новороденче положено во јасли.

Повисок и повозвишен од секој ангел, еднаков со Отецот во достоинството и славата, а сепак примил на себе човечка природа! При воплотувањето божественото и човечкото, Божјата и човечката природа, чудесно и таинствено се споиле, и Бог и човекот станале едно, човештвото се поврзало со Бога.

Иако Христовата слава за извесно време била засолнета со неговата човечка природа, сепак, кога Тој станал човек, не престанал да биде Бог. Христос навистина станал и бил човек, но Тој бил и Бог во тело – едновремено вистински човек и вистински Бог, една личност со две природи – со човечка и со Божја природа.

Кога Христос би дошол како Бог, човечките очи не би можеле да ја изрджат неговата појава. Спротивноста би била премногу голема и мачна, а светлината на неговата слава за луѓето неиздржлива. Човечката природа не би можела да ја издржи дури ни светлината на еден ангел од небесната светлина. Затоа Христос не зел ниту природа на ангел. Божеството преку Христовата човечка природа засветило со придушени светлосни зраци. Меѓутоа, светот одвај малку повеќе од триесет години можел да го издржи присуството на својот Спасител.

Зошто толку големи и длабоки понижувања за нашиот Спасител. Одговорот е еден: гревот тоа го барал! Ѓаволот и неговиот изум – гревот – го струполие во такви понижувања. Немало друг пат што можел да го одбере и да го изоди за да ја оконча таа свирепа борба со гревот. „Бидјеќи, пак, децата имаат учество во телото и крвта, така и Тој зеде учество во тоа, та со смртта да го обессили оној кој ја имаше власта над смртта, односно ѓаволот“ (Евреите 2,14).

Преку човечката Христова природа ние сме стапиле во многу поинтимна заедница со Бога отколку никогаш да не сме паднале во грев. Преку таа природа, со која станал дел на човечкото семејство, Спасителот се поврзал со човештвото со врска која никогаш нема да се раскине, а тоа значи дека со неа Тој е поврзан со нас низ сета вечност. По воскресението Христос се вознел на небото со посветена, прославена и бесмртна човечка природа. Тој неа ја понел со себе на небесниот престол, во небесните дворови, и истата ќе ја носи низ сета вечност како Оној кој го откупил од гревот секое човечко суштество и му подарил спасение и вечен живот секому кој сакал вечен живот. И тоа е благодат.

Кога не би постоела благодатта, гревот би го голтнал светот, секого, и сите би нè уништил за сета вечност. Покајанието и отфрлањето на гревот е добро, но не и доволно. Гревот е како минатото кое не може да биде изменето со ништо што ќе се стори во иднина, како ни мртвото тело што не може да се врати во живот ниту со помош на најдобри лекови. Може да се отстрани само гревот кој е простен, а само Божјата благодат овозможува проштавање.

Сè што ни е потребно се наоѓа во Исуса Христа. Надвор од него е само пропаст, недостојност и грев како сила која ќе нè подјарми и зароби. Без Христа ние како единки сме отуѓени од Бога, во состојба на целосно сиромаштво, осудени на потполно истребување. Почитувани, тоа е воплотена Божја благодат.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Божјата благодат“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.