Засметана и подарена Христова праведност и процесот наречен „посветување“

Денес протестантскиот свет е заплиснат со нова погубна либерална теологија која се шири како пожар и го опфаќа целиот религиозен свет. Таа теологија широко му ја отвора вратата на гревот кој сè повеќе го проникнува и го расипува светот.

Според таа теологија, сè што требало Христос да стори за нашето спасение го сторил кога умрел на Голгота за нашите гревови, кога нè оправдал и кога нè откупил од гревот. Проштавањето на минатите гревови и откупот од гревот на крстот се доволни за нашето спасение. Крстот е сè што ни е потребно. За нив сонцето изгрева и заоѓа на Голгота!

Тоа христијанство со таа либерална теологија е опседнато со крстот. Таа религија е религија на минатото, религија без сегашност и без иднина, религија чиишто верници пливаат во гревови, зашто таа тврди дека ние во ова наше сегашно грешно смртно тело не можеме да не грешиме. Конечо ќе престанеме да грешиме дури тогаш кога ќе добиеме ново, безгрешно тело, при второто Христово доаѓање. Сè до тогаш ние мораме да грешиме.

Апсолутна вистина е дека крстот е центар и стожер на нашето спасение и темел или извор од кој произлегуваат сите придобивки за вечен живот. Но голема е и вистината дека нашето спасение не е комплетирано на крстот. Ние со покајание сме дошле во подножјето на крстот натоварени со нашето грешно минато, кое не ни дозволува да го пречекориме прагот на вечниот живот, зашто вечноста од нас бара апсолутна праведност, а ние немаме праведност, не сме праведни; наместо со праведност, натоварени сме со грешност и грешни сме. Христос на крстот ни го проштава гревот, нè откупува од неговото ропство, ни го брише нашето грешно минато, ја симнува од нас нашата грешност и нè облекува во чиста бела облека. Таа чиста бела облека е Христовата праведност, Христовиот безгрешен живот, кој Бог ни го засметува намаесто нашата грешност, којашто ја одзема од нас и ја фрла во морските длабини. Така ние, од грешни, стануваме праведни, праведници, пред кои ширум се отвора вратата на вечноста. Таа Христова праведност што ни ја засметува Бог на крстот наместо нашата грешност, е позната како „засметана Христова праведност“, бела Христова облека во која нè облекува и која ни дава право на вечен живот.

Меѓутоа, тука, на крстот, работата не е завршена до крај. Ние и понатаму, сè до нашата смрт, живееме во нашето грешно тело кое е подложно на гревот. Но дали сега повторно ќе грешиме и повторно ќе станеме грешници откако Христос на крстот нè окупил од гревот? Дали белата облека, во која Христос нè облекол, ќе ја валкаме со грев? Во никој случај. Исус вели: „Не греши веќе, за да не ти биде уште полошо!“ (Јован 5,14; 8,11). И ние со сите сили се трудиме да не грешиме, но напразно! Пак паѓаме и грешиме, и сфаќаме дека во ова наше грешно тело не можеме сами да живееме праведно, да не грешиме. Се овистинуваат Христовите зборови: „Без мене не можете да правите ништо“ (Јован 15,5).

Се фаќаме за глава и се прашуваме: „Што сега!“ Пак на помош ни доаѓа Христос, кој ни подарува нова праведност, подарена или дадена праведност: во нас го всадува својот праведен живот кој нè оспособува за вечен живот. Засметаната Христова праведност од крстот ни даде право да влеземе во вечен живот, а подарената Христова праведност, или неговиот праведен живот, всаден во нас, нè оспособува за вечен живот. Божјата реч ни кажува како се постигнува тоа. Го приведуваме извонредниот пример на апостол Павле:

„Со Христа бев распнат; и јас веќе не живеам, туку Христос живее во мене“ (Галатите 2,20). „Христос живее во мене“, кажува Павле, кога „со Христа бев распнат“, и продолжува во Римјаните 6,3-18; 8,9.10: „Знаеме дека нашиот стар човек беше распнат со него (со Христа) за да биде онемоштено грешното тело, та да не му робуваме веќе на гревот, зашто оној што е умрен (распнат), ослободен е од гревот. А ако умревме (ако се распнавме) со Христа, веруваме дека и ќе живееме со него… Затоа не дозволувајте гревот да царува во вашето смртно тело за да им се покорувате на неговите похоти.“ „Вие сте духовни ако навистина Божјиот Дух живее во вас… Ако е Христос во вас, тогаш телото е мртво за грвот.“

Таква темелна промена или преобразба на нашиот стар грешен живот врши силата на Божјиот Дух, или силата на Светиот Дух кој живее во нас, односно силата на Божјата благодат, за која веќе опширно зборувавме.

Силата на Божјата благодат е толку голема што може да се соочи со силата на гревот, да ја победи и да создаде ново создание во Исуса Христа. При тоа ново создавање благодатта се покажала како сила која е во состојба да ги победи сите сили на злото и да создаде ново човештво во заедница со Бога. Она што Христос го сторил за нас на крстот, еднаш и за сите, е оправдување или откуп од нашите гревови, и тоа не може да се издели од она што Тој го прави во нас откако сме оправдани, кога настапува процес кој се вика „посветување“. Во процесот на посветување Христос со Светиот Дух нè чисти од гревот и нè посветува, при што ние стекнуваме искуство на ново раѓање кое води кон обнова во Христа. Ние стануваме нови созданија, слични на Христа: „Оној што е во Христа, е ново создание; старото помина и, ете, сè ново настана“ (2. Коринќаните 5,17).

Според тоа, благодатта не е само некоја теорија што треба да се разбере. Таа е сила која преобразува, сила која треба да се доживее. Во животот на вистинскиот верник благодатта го менува токот на мислите и чувствата. Луѓето кои некогаш мразеле, сега научиле да сакаат, умовите кои уживале во сласти, почнуваат да ја сакаат чистотата. А тие христијани знаат дека во самите нив немало сила која би предизвикала таква промена во нивните мисли и чувства. Силата дошла однадвор. Затоа апостол Павле рекол дека евангелието „е Божја сила за спасение на секој кој верува“ (Римјаните 1,16).

Оваа сила доаѓа од Светиот Дух, и истата е всадена во умот и срцето на секој вистински верник. Тоа е „посветување“, „преобраќање“ или „ново раѓање“. Павле за тоа зборува како за воскресение од мртвите (Римј. 6,1-6).

„Според тоа, погубната либерална теологија, која се шири како пожар и го опфаќа целиот религиозен свет, и светот воопшто, навистина е погубна кога тврди дека ние во ова наше сегашно грешно смртно тело не можеме да не грешиме, дека конечо ќе престанеме да грешиме дури тогаш кога ќе добиеме ново, безгрешно тело, при второто Христово доаѓање, и дека сè до тогаш – ние мораме да грешиме. Погубно е тврдењето дека нашата обврска да живееме праведен живот Христос ја презел на себе и дека нас нè ослободил од неа, зашто Тој живеел праведен живот наместо нас и тоа е доволно.  Тоа тврдење е апсолутно неточно, погрешно и погубно, и не може да помине на Божјиот истражен суд. И ние имаме обврска да живееме праведен живот ако сакаме да добиеме вечен живот и да ја одбегнеме судбината на грешниците кои, заедно со нивните гревови, ќе заминат во вечна пропаст.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Библијата за небесниот истражен суд“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.