Прошка на минатите, сегашните и на идните гревови на живите; прошка и на мртвите – за пари!

Според римокатоличкото учење, светците направиле повеќе добри дела отколку што им било потребно за нивно лично спасение. Тие „одвишни“ добри дела на светците ја сочинуваат духовната ризница со која располага папата, па тој од неа може да им даде прошка за гревовите на верните римокатолици кои даваат прилог за да добијат таква опросница1.

Значи, според таа погубна наука на споменатата црква, грешниците за своите гревови можат да се откупат со пари, Божјата милост може да се купи за златници, а за гревот не е неопходно ниту покајание. Во таа пригода грешникот од свештеникот добивал писмен документ, опросница или индулгенција во која пишувало и се тврдело дека нему му се простени сегашните, минатите, па дури и идните гревови – гревовите што ќе ги направи во иднина – што претставувало своевидна стимулација за грешниците повеќе да грешат, а црквата повеќе пари да спечали! Грд фалсификат на Христовата свештеничка и посредничка служба во небесното Светилиште! Чудно и несфатливо! Милост и прошка да се купуваат за пари! Крајно небиблиска и безбожна категорија!

Во времето кога во Рим се доградувала црквата „Свети Петар“, папскиот пратеник и полномошник, Тецел, низ Европа собирал пари за тоа огромно велелепно црковно здание, за кое била потребна голема сума пари. Со одобрение и заповед од папата, Тецел пристигнал и во Германија, на верниците да им продава опросници за минатите и идните гревови, без потреба од вера и покајание. Проштавање (прошка) на гревовите можело да се добие не само за живите, туку и за мртвите кои, наводно, престојуваат во чистилиштето. Секаде каде што одел, Тецел пред себе праќал способни весници да му го приготват патот, да го известат и одушеват сето население, сите луѓе, за неповторливата извонредна можност и шанса од своите минати и идни гревови да се откупат со златници! Не е потребно покајание ниту откажување од кој било грев – златниците успешно ќе ја завршат таа работа.

„Римскиот службен орган издал книга со прецизни суми пари што треба да се платат за различни прошки. На ѓакон кој бил виновен за убиство можело да му се прости за дваесет круни. На бискуп или на старешина на манастир, кој би убил непријател, можело да му се прости за триста лири. Најопачното злосторство имало своја цена.“2

Од град во град, толпа верници го нагрвалувале благајникот на Тецела и во неговото ковчеже пуштале златници, научени и уверени од свештенството дека, во мигот кога ќе ѕвекне златникот во ковчежето, нивните мили и драги покојници веднаш од пеколните маки во чистилиштето заминуваат на небо, во рај. – Нешто што воопшто не може да се голтне. Тоа е небиблиска, ефтина благодат: проштавање на гревот без признавање, без покајание и без лично исповедање на истиот пред Бога. Тоа е благодат без Исуса Христа и без неговата жртва на крстот на Голгота. Тоа е обезвредена Божја благодат.

Од друга страна, вистинската Божја благодат навистина е ефтина бидејќи секому му стои при рака и секој може со нејзината сила да се спаси, да добие живот вечен.

Но, едновремено Божјата благодат е и скапа. Скапа е затоа што го осудува гревот, а благодат е затоа што го оправдува грешникот. Над сè таа е скапа затоа што е платена со смртта на Бога, со смртта на неговиот Син: „Скапо сте купени“ (1. Коринќаните 6,20). А она за што Бог платил висока цена не може и не смее да биде ефтино за нас.

Светот го примил христијанството и благодатта станала мошне ефтин заеднички имот. Римската црква ја присвоила Божјата благодат како свој имот и ја продавала за пари, како кому што сакала.

Со Божја помош и милост Лутер на светот му открил  значајна спасоносна библиска вистина: не оправдание на гревот, како што учела Римската црква, туку оправдание на грешникот, и тоа го натерало да го напушти манастирот, во кој долго време поминал како калуѓер, и да се врати во светот, но не како поголем грешник, туку како весник за скапата Божја благодат.

Наш проблем и сечиј проблем: каде и да одиме, гревот е со нас, зашто е во нас. Можете да се затворите во манастир, и манастирот е дел од светот, а светот е грешен. Можете да заминете во пустина и цел живот да поминете сами  како пустиник, но и натаму останува проблемот на гревот, зашто гревот е во самите нас. Сè на овој свет е дел на светот. Лутер ова го сфатил, го напуштил манастирот и стапил во борба со ефтината благодат којашто званичната Црква во тоа време ја продавала скапо, манипулирајќи со спасението на луѓето. Лутер силно му се противставил на Тецела.

„На подрачјето на опросниците папата Sikstus IV покажал извонредна генијалност. Тој бил прв понтиф кој решил опросниците да ги примени и на мртвите. Дури и тој бил совладан од нивната популарност. Опросниците станале неограничен извор на приходи за кој дури ни неговите најалчни претходници не сонувале. Резултатите на опросниците им го одземале здивот на папите! Тие, созданија од крв и месо, имаат моќ над регијата на мртвите! Душите, кои се мачеле во чистилиштето поради своите гревови, можеле да бидат ослободени на збор од папата само ако нивните роднини ја стават раката во својот џеб. А кој од нив не би го сторил тоа, ако има макар искра на христијанска пристојност? Вдовиците и вдовците, и ожалостените родители, би потрошиле сè само своите сакани да ги ослободат од чистилиштето кое било сликано со сè помрачни бои.“3

„Молитвата за мртвите била една работа, а плаќањето за нив нешто сосем друго. Едноставниот народ е наведен да верува дека папата, или оние што доаѓале во селата да го продаваат неговото проштавање, гарантирале дека нивните мртви ќе заминат на небо на крилјата на опросниците. Потенцијалот за злоупотреба бил огромен. Продажбата на реликвии од десеттиот век во голема мера опаднала. Всушност, долго Рим најмногу извозувал лешеви, цели или во делови. Продавани им се на аџиите за големи суми. T. H. Dyer рекол: ‘Палец или прст од маченик можел да биде залак за човек со умерени примања, но владетелите и бискупите можеле да си дозволат себеси да купат цел скелет.’ Со катакомбите, како еден вид папски Ел Дорадо, многу понтифи им подарувале коски од маченици на градови на кои сакале да им се додворат. Талентот на папата Sikstus IV се состоел во следното: Ништо не подарувал! Коските на мачениците и маслото не било нешто што можело да се обнови, но опросниците биле безгранични, а нивните цени можеле да се прилагодат на секој и сечиј џеб. Ништо не се барало од дарителот или од примателот: ниту љубов, ниту сожалување, ниту молитва, ниту покајание – само пари! Ниту една пракса не била толку нерелигиозна колку оваа. Папата се богател онолку колку што сиромасите биле насамарени.“4

Вчудовидува како папството успеало да се наметне како џиновски авторитет и толку мудро да ги измисли и беспрекорно и целосно, без приговор и поговор, да ги контролира чистилиштето и пеколот во подземјето и рајот на небото, чиишто клучеви цврсто ги држи во свои раце и по своја желба и процена им ги отвора и затвора нивните врати на верниците, во зависност од нивната лојалност и преданост кон Црквата.

Општо кажано, чистилиштето, пеколот и рајот се моќен извор и најсилни и најефикасни инструменти во рацете на папството со чија помош тоа својата власт над верниците на земјата ја издигнало во ранг на вселенски димензии, со што не случајно папата е прогласен како господ бог на  земјата. Во оваа црковна структура Бог и неговата Реч се наполно потиснати на страна и спасението на грешниците стопроцентно се наоѓа во рацете на Црквата. Таа душите на најзаслужните верници ги праќа на небото во рај, а оние на помалку послушните или на еретиците, ги праќа директно во подземјето, во чистилиште или во пекол. Во таа апсолутна власт и контрола над верништвото, на црковната власт ѝ помагаат нејзините генијални измислици: опросниците и плејадата светци и посредници што таа ги пратила на небото како своја сервисна служба за полесно да го контролира небото и подземјето, а со тоа, се разбира, и Земјата.

Иста контрола над подземјето или пеколот, и над рајот на небото, врши и Православната црква, со таа разлика што таа, наместо чистилиште, измислила некаков негов еквивалент, интермедиер меѓу пеколот под земјата и рајот на небото, наречен „митарства“. И таа има иста сервисна служба од плејада светци и човечки посредници на небото за полесно да го контролира своето верништво на земјата. Со еден збор, традиционалната Црква извонредно вешто и успешно успеала под своја контрола и управа да ги стави и неприкосновено да ги контролира сите три подрачја: подземјето, небото и Земјата – структура каде што го распоредува престојот на душите на своите верници.

„Папата има толку возвишено и врховно достоинство, што нему му припаѓа врвот на сите достоинства. Папата има толку возвишена позиција и возвишеност, што тој не е само човек, туку е како Бог. Тој е Божји намесник… Исто така тој е божествен монарх, највисок цар и цар над сите цареви. Затоа папата е крунисан со трикратна круна – како цар на небото, на земјата и на нижите предели (чистилиштето и пеколот, под земјата).“5

Во Рим постојат стари гробишта, каде што се закопани мултимилионери, на чијашто капија стои натпис на латински Indulgentia plenaria quotidiana et aeterna pro vivis et defunctis, што значи: „Опросници (прошки) целосни, секојдневни и вечни, за живите и за мртвите!“

Очигледно е дека богатите покојници што почиваат во овие гробишта дале огромни суми пари во црквата, со што од свештениците купиле целосна прошка за сите свои гревови – минати, сегашни и идни – како и прошка за гревовите на своите покојници, кои со тоа добиле право да преминат од чистилиштето во рајот.

Да, почитувани, од тие причини покајанието и проштавањето на гревовите на грешниците црквата ги подигнала на ранг или на ниво на света црковна тајна, обред или сакрамент, како орудие во рацете на свештенството за да може да манипулира со верниците.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Библијата за човечките посредници меѓу Бога и грешниците“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.