Марија визави паганските божици

Марија на Христа не му дала божествена и Божја природа, туку му дала тоа што имала – човечка природа. Христос како Бог постои од вечноста, а не од мигот кога се родил, односно од мигот кога Марија му дала човечка природа. „Голема е тајната на побожноста: ‘Бог се јави во тело!’“ (1. Тимотеј 3,16). Називите „Богородица“ или „Мајка Божја“ не можеме да ги најдеме во Библијата. Тие се воведени во црковната пракса повеќе векови по смртта на Марија. Свети Атанасие Велики на почетокот од 4-от век бил еден од првите црковни авторитети кој го употребил изразот „Мајка Божја“. Со овој израз тој му се противставил на тогашниот александриски епископ Арие кој го побивал Христовото божество, тврдејќи дека Христос не е Бог туку е создадено суштество. Подоцна истиот израз го користи и епископот Кирил. Сепак, според православниот автор, Шмеман, употребата на зборот „Богородица“ во тоа време немала за цел прославување и величење на Мрија, туку одбрана на верувањето во Христовата богочовечност.

„Уште пред да се преземат какви било теолошки прецизирања, со изразот ‘Богородица’  Црквата ја изразувала својата вера во апсолутно единство на Бога и човекот во Христа (сè што се зборувало за човекот, се зборувало и за Бога и обратно), својата вера во апсолутна смисла на евангелското тврдење: ‘И Речта стана тело!’“31

„Почитувањето на Божјата Мајка доживеало силен подем во вртемето кога Константин христијанската црква ја признал како службена црква на своето царство и кога паганските маси на Римското царство почнале да ја полнат Црквата. Народите на Средоземјето и на Блискиот Исток, чијашто побожност и религиозна свест се создавани во текот на неколку илјади години преку култот на големата мајка божица и божествена девица (…) не можеле да се сродат само со власта на Бог-Отецот и со строгата патријархална структура на еврејското сфаќање за Бога што ја презела прахристијанската порака. Илјадагодишното обликување на побожноста преку култното почитување на големата девица и мајка барало, исто така, во христијанската црква, наспроти неповолните претпоставки, некоја нова изразна можност и нашло во почитувањето на девствената Божја Мајка, во која е извршено таинствено соединување на божествениот Логос со човачката природа.“

Древните Вавилонци обожавале пантеон од машки и женски богови кои го претставувале богот на Сонцето. Во овој систем на обожавање на Сонцето главно постоело божество од три лица – татко, мајка и син. Тоа биле богот Бел (Вал) или Мардук, Нинус син, кој исто така е обожаван и како Тамуз, и женскиот бог, односно божицата Реа, која е обожавана како Иштар или Астарта (Астарота), која претставувала мајка. Таа се споменува како „небесна царица“ и како „онаа која го стивнува гневот“. Обожавањето на божица мајка со дете било основа на древните религии во кои истиот систем на богослужение се повторувал под различни имиња. Во Египет ги обожавале Изида (божица) и Озириса или Хоруса, во Индија Иси и Исфара, во Кина и Јапонија како мајка божицата Шингма со дете, во Грција како Церес или Афродита и Плутус, во Рим како Фортуна и Јупитер или Венера и Адонис, и во Скандинавија како Фрига и Валдер. Како мајка и дете во Феникија се обожавани Астарта и Бахус, а во Вавилон, како што рековме, Иштар и Тамуз. Уште повеќе, детето е обожавано и како маж и како син на божицата.

Синот, или машкиот фактор на божеството мајка-дете, е лажен спасител, кој станал лажен Исус Христос. Сите титули, кои во древните религии се однесуваат на Исуса, исто така се употребуваат и за детето. На пример: Зороастер значи женино „семе“, Митра (персиски бог на Сонцето) значи „спасител“, Дионизие значи „носител на гревот“, Бахус „бог на природата“, Вишна значи „човек-жртва“, а Озирис „цар над царевите“.

Системот на вакво богослужение почнува во легендата за Неврода (Нимруд) и за неговата жена Семирамида. Неврод бил отпадник и бунтовник против Бога, исто како неговиот татко Хус. Тој бил убиен поради своите зли дела и, според древниот патријархален систем, делови од неговото тело се пратени во разни градови како предупредување.

Неговата жена, Семирамида, побегнала, но проширила гласови дека Неврод се вознел на небото, каде што станал едно со Сонцето. Подоцна, кога направила прељуба и родила син, Семирамида му дала име Тамуз, тврдејќи дека тој е реинкарнација на нејзиниот обоготворен маж, Неврод, кој се вратил како спасител на човечката раса. Со текот на времето таа е обоготворена како мајка на богот, која се вознела на небото како „небесна царица“, како „божја мајка“, „божји дух во човечка мајка“, „мајка девица“. Својот син Тамуз го прогласила за спасител и набргу насекаде можеле да се видат статуи на жена која во прегратки држи малечко момче – богот на Сонцето.

Во текот на вековите Семирамида била обожавана во култовите на Атина, божица на војната, Венера или Афродита, божица на похотноста, на љубовта и сексуалните желби, Дијана или Артемида, божица на ловот, египетската Изис, божица на Месечината, вавилонската Иштар, израелската Астарота, хиндуската Иси, римската Кибела, мексиканската Коатлик итн. Во астрологијата нејзиното место е прикажано со божеството на Месечината.

Во разни култури истите основни божества се обожавани под различни имиња.

Божицата во древните религии е обожавана како дародавец на животот и како негувателка. Нејзините гради сочинувале истакнат дел од култот на божиците, па се прикажувани и со многу дојки со кои го дојат светот.  Дури и богот на Сонцето се храни на градите на божицата. Тој е прикажан како пие од нејзините гради, или е прикажан со својот симбол на змија која се храни на градите на божицата.

И Римјаните обожавале пантеон од богови, меѓу кои божиците имале посебно истакната улога. Римската божица Дијана, којашто Грците ја викале Артемида, е обожавана како главна божица во пантеонот на римските божици, со посебно истакнати гради со многу дојки.

Во Витлеем, во Израел, постои прочуена „млечна пештера“ во која, според католичката традиција, Марија пролеала млеко од своите гради додека го доела Исуса. Наводно, ова млеко ги испрскало ѕидовите на пештерата и направило бели дамки, белези кои денес се почитуваат како место на поклонение заради исцелување и плодност.

Во традиционалната Црква (католичката и православната) пантеонот од богови е заменет со Марија и со светците кои, наводно, имаат способност да посредуваат за човекот.

Марија со детето Исус го заземаат местото на древното обожавање на Изида и Хоруса. Таа станува небесна царица и посредник, како што биле паганските божици.

„Историјата ни сведочи дека во периодот на ‘христијанизацијата на паганството’, египетските црковни епископи со посебна уредба ги преименувале киповите на Изида и Хоруса во ликови на Марија и Исуса без никаков прекин во континуитет. На тој начин паганските иконослужители продолжиле да им се поклонуваат на истите претстави само со други имиња.“32

На еден релјеф во една католичка црква во Германија Бог Отецот и Синот ја крунисуваат Марија за небесна кралица, а во подножјето ѝ се поклонуваат смртници. На друга слика Марија ја крунисуваат ангели, додека Бог Отецот и Синот го посматраат тоа. На трета слика се гледа како Марија ја крунисува папата Јован Павле II. На слика што се наоѓа во еден манастир во Рим Марија станува нов посредник додека на рацете носи лузни од Христовото распетие, а Исус ѝ предава трнова круна. Понатаму, на слика се гледа како пред нејзината статуа се поклонува папата, и пак на друга се гледа Марија и апостолите како ѝ се поклонуваат.

Ја сакав Дева Марија со сето свое срце, кажува еден поранешен бискуп на Католичката црква. Би убил за неа, додека еден ден не дојдов до сознание кое длабоко ме потресе: Небесната кралица ја славела сатанска религија која потекнувала од стариот Вавилон и се викала „Обожавање на Вал“. Бог тоа го мразел. Затоа Исус Марија едноставно ја нарекол „жена“, додека системот, кој денеска се вика „римокатолицизам“, Марија ја поставил за „небесна кралица“, како пандан на „небесната кралица“ од споменатата вавилонска паганска религија:33

„Децата собираат дрва, татковците палат оган, жените месат тесто за да прават слатки за небесната кралица и им леат налевници на други богови за да ме раздразнуваат мене“ (Еремија 7,18; 44,17-25).

„Уште во почетниот период девицата Марија од Афродита ја наследила функцијата ‘небесна кралица’ (Regina caeli), владетелка на морето (Venus marina) и заштитничка на морепловците. Да спомнам само дека и денеска по многу селски цркви на островите на Афродита и на Кипар народот ја моли Богородица под името Panagia Aphroditissa (пресвета Афродита).“34

Во паганските култури боговите и божиците обично биле обожавани во пештери и во шумички (кории). Древните високи места, исто така, се поврзувани со жртвите принесувани на боговите, а светилиштата во пештерите често се поврзувани со тие високи места. Денес обожавањето на Марија исто така се поврзува со пештери, со шумички и со древните високи места. Во светот постојат многубројни светилишта на Католичката црква посветени на Марија, меѓу кои најважни се светилиштата Лурд во Франција, Гарабандал во Шпанија, Фатима во Португалија и Меѓугорје во Херцеговина. Во пештерите на тие светилишта секој ден се слеваат илјадници поклоници на Марија од цел свет, меѓу кои и папите, за да се поклонат пред нејзината статуа.

На високо место во манастирот во Сајдана, во Сирија, се наоѓа икона со Марија и Исуса, која наводно ја насликал апостол Лука. Иконата плаче, при што рони солзи од масло, а една таква капка од масло, која паднала, го формирала ликот на Марија со бебето Исус. Тој лик се обожава сè до денешен ден.

Во некои современи христијански кругови постои мислење дека Светиот Дух е женски род, а чудотворната светлина и сила на боговите во древните религии главно се манифестирала преку женските божества, како што се Реа, Иштар, Астарта, Изида, а сега преку Марија во папството. Наводните „манифестации на Духот“ се исто така чести во протестантскиот свет, што води кон единство со Рим, со папството.

На статуите и иконите на Марија со дете доминира Марија, а Исус постојано се држи на ниво на дете. Христос е маж и треба да се прикажува како маж, зашто во Библијата неговото детство е прикажано само со неколку реченици, и ништо повеќе. Неговото детство е скриено од очите на светот, што значи, тоа не треба да доминира, ниту пак некој друг да доминира над него, како што е случајот со Марија.

Во ливадите на с. Раотинце, Тетовско, крај еден извор е изградена мала православна црквичка посветена на св. Недела, во чијашто внатрешност на сводот доминира фреската на св. Богородица со раширена плаштеница со којашто ја надсводува целата внатрешност на црквичката. Некаде во висина на нејзините пазуви е прикажан Исус како момче под закрила на својата мајка, Богородица. На фреската со крупни букви пишува: „Света Богородица е поширока од вселената.“ – Да, православието без Божја дозвола целата Божја вселена ѝ ја посветило на Богородица, и во најголем број случаи Исус постојано се пикажува како немоќно бебе или момче кое  зависи од неа. Во православната теологија Богородица со својата плаштеница не само што ја надсводува вселената, туку го надсводува и Христа како Спасител, што е зло и наопако.

Во евангелијата ние Христа го познаваме како триесетгодишен маж кој не дозволил со него да манипулира никој. Според тоа, спојот на Марија со дете е комплетна копија на паганските божества мајка-дете за кои зборуваме. Со предоминантноста на Марија над детето Исус, Црквата на Марија ѝ дава и предоминантна улога во спасението на грешниците.

Од каде идеја на папата Пие XII во 1950 година, со 19 векови задоцнување и без библиски темел да прогласи догма според која Марија во прославено тело се вознела на небото, каде што е крунисана како небесна царица и поставена како посредник меѓу Христа и грешниците. Причината ја наоѓаме во историјата:

„Историската слика на Марија од Новиот завет набргу ќе биде обвиена со превез на бујни легенди, особено во популарната апокрифна литература. Верувањето во неповредена девственост, во првата половина на третиот век, го бранел Ориген (185-235), отец на црковно-теолошкото учење против Тертулијана.

Од 4 век Марија е почитувана како аскетица и безгрешна светица. Со прифаќањето на старите култови од страна на државната Црква, сликата за Марија е приближена до античките божици-мајки: старите претстави се христијанизирани, а мариологијата станала друга страна на христологијата. Како последица од никејското ‘еднаква по суштина’, на соборот во Ефес во 431 година Марија била прогласена за ‘Мајка Божја’. И сега, со воведувањето на Марија во литургијата, настанал вистинскиот култ на Марија (Мариини свечености, Мариини слики ).“35

„Римокатолиците мора да веруваат дека мајка ѝ на Марија со неа забременила без грев, дека Марија е родена без грев. Тоа е идентификување, изедначување со Бога и ја прави Божја мајка.“36

„Постепено, најнежните црти на Артемида, Астарота (Astarta), Дијана, Изида и Сибила, се собрале и станале темел за обожавање на Марија.

– Артемида – ќерка на највисокиот бог Зеус (Зевс) и на титанката Лета, божица на ловот и животните, владетелка на природата и божица на Месечината. Била сестра на Аполона, бог на светлината и Сонцето… Во најстариот период култот на Артемида се раширил низ целиот грчки свет, а потоа и во римскиот.

– Астарота ( Astarta) – феничанско-сириска божица на плодноста. Грците и Римјаните ја изедначиле со Афродита (Венера), божица на љубовта.

– Дијана – староиталска божица на светлината и животот, која Римјаните уште во најстари времиња ја изедначиле со грчката божица Артемида.

– Изида – Египќаните Изида ја сметале за ‘најголема од сите богови и божици’; таа била божица-мајка.“37

„Постои химна којашто ја возвеличува божицата-мајка, Изис, како помошничка на луѓето на сите патишта во нивниот живот: ‘Ти, света, постојана спасителке на човечкиот род, која си секогаш милосрдна за да ги оживееш смртните, својата слатка мајчинска нежност им ја покажуваш на сиромасите во нивните страдања. Ниту еден ден, ниту една ноќ, па ниту еден краток миг, не поминува без твоите доброчинства…’“38

Тоа се непобитни историски реалности за Марија како христијанска сестра-близначка на античките божества и божици. Тоа се историските темели врз кои тардиционалната Црква ги градела и изградила своите догми и својата наука за Марија, наречена „мариологија“, како втора страна или како историски пандан на „христологијата“, наука за Христа.

Марија е симбол на сончевото божество или голема женска персонификација, олицетворение на тоа божество – Изида, Артемида (Дијана), Венера, Астарта или како годе некој сака да ја нарече. Во системот на размислување на Њу ејџ, концептот за божица (голема земна мајка) е многу истакнат.

Католичката идеја за неделата како основен празничен ден на радост и одмор во кој верниците, собрани заедно, треба да ја слушаат Божјата реч и да учествуваат во пасхалната тајна (причест), е наполно спротивна на протестантскиот концепт за богослужението, зашто темел на тој ден е традицијата –  „денот на сонцето“ – и посветен е за обожавање на Марија. Тоа јасно го нагласува папата Јован Павле II во својата енциклика Dies Domini:

„Додека слушаат проповед за време на неделните собири, верните гледаат во Дева Марија, учејќи од неа да ја празнуваат неделата и да ја пазат во своето срце (Лука 2,19). Со Марија тие учат да стојат во подножјето на крстот, нудејќи му ја на Отецот Христовата жртва, и својот сопствен живот како жртва на Марија. Со Марија тие ја доживуваат радоста на воскресението… Секоја недела поклоненичкиот народ ги следи стапките на Марија. Нејзиното мајчинско посредување ѝ дава посебна моќ и жар на молитвата која се издигнува од Црквата до најсветото Тројство.“

Со објавувањето на догмата, според која Марија во прославено тело се вознела на небото, каде што е крунисана како небесна царица и поставена како посредник меѓу Христа и грешниците, целокупниот систем на вавилонското богослужение е преземен и воспоставен внатре во традиционалната Црква, со Марија која презема улога на посредник. „Од древниот Вавилон дошол и култот на девицата мајка-божица, која била обожавана со највисоки почести меѓу боговите.“39

Преку Марија, како симбол на сончевото божество, како голема женска персонификација и олицетворение на тоа божество, како што се паганските божици што ги набројавме, и преку неделата како „сончев ден“ или како „ден посветен на сонцето“, паганското божество на Сонцето, или Сонцето како божество, длабоко ја проникнуваат теологијата на традиционалната Црква. Така стариот паганизам во огромна мера е присутен во оваа Црква и денес.

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Библијата за човечките посредници меѓу Бога и грешниците“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.