Гревовите да се исповедаат единствено пред Бога – не во исповедална пред увото на смртен свештеник

Никаде во Библијата Бог не заповеда ниту пак бара од луѓето да одат кај свештениците во исповедална и таму, пред увото на смртни луѓе, да ги исповедаат своите гревови, што е своевидно понижување.

Грев пред Бога прават свештениците што си дозволуваат себеси таква слобода и дрскост да се поигруваат со неупатеноста на верниците и да ги подјармуваат и понижуваат повикувајќи ги во исповедална да ги исповедуваат своите гревови пред нив, преземајќи улога на застапници меѓу нив и Бога. Недопустливо е тие (свештениците) да им ги проштаваат гревовите на грешниците или истите тие да му ги пренесуваат на Христа. Ним никој не им дал право да играат улога на посредници, право на тој начин да се застапуваат за верниците пред Бога, зашто „еден е Бог, и еден е Посредникот меѓу Бога и луѓето – Човекот Исус Христос, кој се даде себеси како откуп за сите“ (1. Тимотеј 2,5.6). – Како можеме и како смееме овој стих да го разбереме поинаку?

Преземајќи му ја на Христа неговата свештеничка служба и улога како единствен посредник и застапник на грешниците пред Бога и пренасочувајќи го нивниот поглед од службата во небесното Светилиште кон службата на земното свештенство и кон земниот храм, црквата „го хули неговото (Христовото) име и неговиот шатор (неговото Светилиште на небото)“ (Откровение 13,6).

Исус Христос е наш единствен свештеник и првосвештеник и само Тој се „даде себеси како откуп за сите“, што значи, само Тој има право и заслуги да проштава гревови – и никој друг. Нему не му се потребни никакви помошници и асистенти при извршувањето на таа служба.

Свештеникот треба да го упати верникот не во исповедална, да се исповеда пред него, туку во клед, насамо, далеку од очите и ушите на кое и да е живо создание, да му ги исповеда своите гревови директно на небесниот Свештеник, Христос: „А ти, кога се молиш, влези во својата соба, затвори ја вратата и помоли му се на својот невидлив небесен Татко, кој го гледа тоа што е тајно и ќе те награди јавно“ (Матеј 6,6).

Лутер дошол во жесток судир со свештенството на црквата во врска со прашањето на таканаречените индулгенции или опросници (прошталници), судир кој водел кон расцеп, кон раскол, од кој се родила славната реформација која светот го извела од мракот на бездната во која го фрлила и со векови го држела во неподносливи стеги Католичката црква, и донела слобода на мислата и совеста. (За свештениците како хулители кога им ги проштаваат гревовите на грешниците – повеќе во поднасловот „Богохулник, беззаконик и антихрист“).

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Библијата за човечките посредници меѓу Бога и грешниците“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.