Едно од многубројните чуда на свети Никола (270-343)

Во Цариград живееше еден благочестив човек, полн со вера во Господа Христа. Тој го сакаше и многу го почитуваше големиот угодник Божји свети Никола. Еднаш, подготвувајќи се по некоја работа да отпатува со кораб во друга земја, тој според својот обичај отиде во црквата на свети Николај и му се помоли на Божјиот Светител. Потоа се прости со пријателите и со соседите, па се качи на коработ и отпатува. Во три часот по полноќ почна да дува силен ветер и започна невреме. Морнарите се растрчаа околу притегнувањето на едрата, им прискокна на помош и овој благочестив човек, но некако се сопна и падна во морето. Мракот беше страшен, ветрот силен, та не можеа да му притекнат на помош на давеникот, иако сите го сожалуваа и офкаа. А тој, онака облечен, борејќи се со брановите и тонејќи викна: „Свети Никола, помогни ми!“

И – о чудо! Тој одеднаш се најде во својата куќа во Цариград, иако му се чинеше дека уште е во длабочината на морето. Неговите домашни, штом го чуја неговиот глас, запалија свеќи. На тоа дотрчаа и соседите и го видоа како стои насред куќа, громогласно зборува, а облеката сета му се цеди од морската вода. Сите се скаменија од ужас и страв, неспособни збор да прозборат. А давеникот им рече:

„Браќа, што се случува? Знам дека вчера се простив со вас, па отидов на кораб. Коработ се отисна и ние пловевме по морската шир. Потоа дувна силен ветар, настана бура, морнарите се растрчаа околу едрата, а јас некако се препнав, и зафатен од ветрот паднав во морето, и го повикав на помош свети Никола. А сега каде сум, не знам. Кажете ми, да не сум полудел? Што се случило со мене?“

А тие, кога го слушнаа што кажува и гледајќи како морска вода му тече од облеката, разбраа дека се случило прекрасно чудо. И сите почнаа да се радуваат со него и долго од радост плачеа и воскликнуваа: „Господи помилуј!“

Потоа давеникот се преоблече и отиде во црквата на свети Николај. И остатокот од ноќта го помина во молитва, плачејќи, правејќи метании и вознесувајќи Му благодарност на Бога и на чудесниот угодник Негов, светителот Никола.

Од оваа сторија на „благочестивиот човек“ за чудото што го доживеал на морето заклучуваме дека давеникот не му се обратил за помош на Бога, како апостол Петар кога тонел и се давел во Галијеското Езеро и кога рекол: „Господе, спаси ме!“ (Матеј 14,30), туку му се обратил на св. Никола со истите зборови: „Свети Никола, помогни ми!“ Исто така заклучуваме дека на апостол Петар Исус му подал рака и Исус го избавил, а кај овој човек гледаме само дека св. Никола направил чудо. Не ни се кажува дали св. Никола му подал рака и го избавил,  дали светецот истиот миг го однел давеникот дома или пак тоа го сторил Исус или некој од Божјите ангели. Сторијата ни кажува само дека давеникот бил избавен од брановите и истиот миг се нашол дома, и ништо друго.

Во секој случај, се прашуваме, зошто на тој давеник/бродоломник не му дојде на помош оној ангел што го избави апостол Павле и другите во текот на бродоломот што го доживеаја, туку него мораша да го избави светецот св. Никола? Зошто давеникот не му се обрати на Бога Бог да му прати свој ангел да го спаси? И зошто Црквата имаше потреба светецот св. Никола да го прогласи за заштитник на бродарите/бродоломниците/давениците кога веќе Бог одредил свој ангел за таа служба. Дали св. Никола, кога Православнта црква го прогласи за светец, му го зазеде местото на ангелот од бродоломот на апостол Павле? Или, каде заминаа другите ангели за кои читавме во приложените библиски текстови? Дали на Божјите ангели им е потребно засилување од светците за да можат успешно да ја извршуваат својата задача што ја поставил Бог пред нив да им помагаат на верните кои ќе го наследат спасението? Дали и тие стареат и снеможуваат и заминуваат во пензија? И – да не дробиме многу!

Ниту Павле, ниту кој и да е друг во Библијата за помош им се обраќал на светци, или на своите покојници. Сите библиски личности за помош му се обраќале директно на Бога кој им праќал на помош ангели, а не светци или нивните покојници.

Теологијата која учи и тврди дека постојат светци кои се наши помошници, водичи и заштитници, дека  света Богородица, или овој или оној светец или светица е покровител и заштитник на овој или оној град, или патрон на Црквата, е јалова и целосно имагинарна теологија која во секој поглед е надвор од библиските габарити. Во врска со житијата на светците на традиционалната Црква, за кои веќе опширно зборувавме, испредена е таква фантастика од која глава боли. Според тоа, житијата на светците, заедно со нивните светци, целосно ѝ припаѓаат на научната фантастика, а не на Библијата, зашто тие намаат никаква врска со Библијата, бидејќи во нив нема ништо библиско. Библијата не познава, не признава и не прифаќа категорија светци од типот на светците на традиционалната Црква.

Зошто само во Новиот завет плејада светци и светители? Зар таква привилегија ужива само Новиот завет? Зар старозаветната Црква немала исти привилегии како и новозаветната,  да прати на небото плејада светци и светители да му помагаат на Бога, како што му помагаат новозаветните асистенти-светци на Христа да нè спасува нас грешниците? Зошто таа разлика? Каде имаме такви записи? Никој во Стариот завет не им се обраќал на светци за помош. Секој му се обраќал директно на Бога кој им праќал ангели на помош.

И во Новиот завет, по Христовото вознесение, ние гледаме само ангели и Светиот Дух кои им доаѓаат на апостолите и верниците на помош. Никаде не ја гледаме Дева Марија да им доаѓа на помош, ниту пак некаде читаме дека некој апостол или верник во апостолскиот период барал помош од Дева Марија или од некој друг светец или светител. Според тоа, Бог од небото не праќа на помош светци, туку ангели.

Дури и во Православната апологетика наоѓаме потврда за ова што го кажуваме: „Важноста и неопходноста на преданието и во еден и во друг облик (устен и пишан) се неоспорни. (…) Ако светото предание не би го дополнувало Светото писмо, тогаш, значи, многу верски прашања (почитување на светителите, на иконите, на молитвите за мртвите) би останале без поволно решение.“25

Православниот апологет, Иван Николин, е свесен и категоричен дека „почитувањето на светците“, почитувањето на „иконите“ и „молитвите за мртвите“ се стопроцентна фабрикација на преданието. Иван Николин е јасен кога тврди дека тие се надвор од Библијата, дека се чедо на усното и пишаното предание. Според тоа, силната желба на „светите отци“ своето учење, односно учењето на „светото предание“ на сите можни начини некако да го поврзат и да му го припишат на првовековното или апостолското верување и учење, останува само нивна пуста, јалова и непродуктивна желба и ништо повеќе. Тоа е обид еднаков на обидот од болва да се вади маст.

Библијата не дава никаква можност Црквата или ние да се молиме на Бога да им ги прости гревовите на нашите покојници кои не им биле простени додека биле живи, со цел побргу и полесно да излезат од пеколот или од чистилиштето и да преминат во рајот. Библијата не ни дава никаква можност да се молиме на нашите покојници или на светците да се заземаат или да посредуваат за нас пред Бога. Библиските текстови кои бараат од нас да се молиме за болните, едни за други и за сите луѓе, не кажуваат и не ни даваат право да се молиме и за мртвите и на мртвите (Јаков 5,13-16; 1. Тимотеј 2,1), како што тврди Лазар Милин.26

Теологијата на традиционалната Црква за состојбата на мртвите и за светците, како што кажавме, е научна фантастика, а не библиска наука и теологија. Библијата е јасна и Божјата заповед е категорична. Таа бара од нас да ги исфрлиме од нашите домови, од нашите цркви и од нашиот живот иконите, кандилата и свеќите и сите други идоли. Почитувани, тоа е библиска вистина!

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Библијата за човечките посредници меѓу Бога и грешниците“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.