Универзално свештенство на верниците во Новиот завет

Да нема забуна во врска со земните свештеници! Новиот завет зборува за универзално свештенство – сите верници на Божјата црква во Новиот завет се Божји свештеници, „царско (Божје) свештенство“: „А вие сте избран род, царско свештенство, свет народ, кој му припаѓа на Бога“ (1. Петрово 2,9).

Овој текст јасно кажува дека ние сме „царско свештенство, свет народ“ уште овде, на оваа земја. Но следниот библиски текст кажува дека ние „цареви и свештеници“ ќе бидеме и на новата земја на која ќе царуваме со Христа: „Нему (на Христа), кој нè љуби и кој нè откупи од нашите гревови со својата крв, и нè направи цареви и свештеници на својот Бог и Отец – нему слава и власт во вечни векови, Амин!“ „И нè направи цареви и свештеници на нашиот Бог, и ние ќе царуваме на земјата.“ „Над нив втората смрт нема власт, туку ќе бидат свештеници Божји и Христови.“ (Откр. 1,5.6; 5,10; 20,6).

Универзално свештенство имал и Божјиот народ во целост како народ и во Стариот завет: „Вие ќе ми бидете царство на свештеници, свет народ“ (2. Мојсеева 19,6). Но постои разлика меѓу универзалното свештенство на израелскиот народ и Ароновото свештенство. Верниците во Стариот завет немале директен пристап кон Бога во земното Светилиште. Тоа било привилегија и обврска само на старозаветното свештенство на Арона и на неговите синови. Само тие, како свештеници,  влегувале во Светилиштето и вршеле служба во него пред Бога. Само првосвештеникот, како посредник меѓу Божјиот народ и Бога во Стариот завет, еднаш годишно влегувал во најсветиот дел од земнтото Светилиште и таму, пред ковчегот со Десетте Божји заповеди имал директна средба со Бога, а народот, надвор од Светилиштето бил во пост и молитва. Ова подробно го објаснуваме во насловот „Библијата за земното Светилиште“.

Во Новиот завет имаме сосем друга ситуација: „Исус извика со силен глас и издивна. А завесата во Светилиштето се расцепи надве, озгора додолу“ (Марко 15,37.38).

Според тоа, кога Исус издивнал на крстот, и во мигот кога „завесата во Светилиштето се расцепила надве, озгора до долу“, старозаветното свештенство на Арона и старозаветниот храм со сите негови служби ја завршиле својате задача и конечно заминале во старозаветната историја. Нема веќе земен храм со земни служби во него, нема веќе земно свештенство со земни свештеници, нема веќе земни посредници меѓу Бога и Божјиот народ, зашто истиот миг на небото е отворено небесното Светилиште во кое Исус влегол, не како Арон со животинска крв, туку со својата крв што ја пролеал на Голгота како вистинско Јагне за откуп на грешниците од нивниот грев (Евреите 9,11-12). Во небесното Светилиште го имаме Христа како небесен Првосвештеник и небесен посредник меѓу нас и Бога (1. Тим. 2,5). На Божјиот народ во Новиот завет постојано му е отворено небесното Светилиште со право и можност слободно да пристапува кон Божјиот престол и преку Христа како наш посредник директно и во секое време да разговара со Бога. Секој верник на Божјиот народ во Новиот завет поединечно е повикан: „Да пристапиме слободно пред престолот на благодатта, да примиме милост и да најдеме благодат за време кога ќе ни затреба помош“ (Евреите 4,16). Тоа не е случај со верниците на старозаветната Црква.

Во тоа се состои предимството на универзалното свештенство на верниците во Новиот завет над Ароновото и над  универзалното свештенство на верниците во Стариот завет.

Во Новиот завет имаме друга голема библиска вистина:

1. Во Стариот завет свештениците принесуваа жртва за верниците. Значи, за верниците во Стариот завет некој друг принесувал жртва.
2. Во Новиот завет „Христос (сам) беше принесен само еднаш за да ги земе гревовите на мнозина“ (Евреите 9,28). Сам и само еднаш!
3. Верниците во Новиот завет, како „свето свештенство“ и како „свештеници Божји и Христови“, слободно излегуваат пред Бога и самите себеси се принесуваат на „жртва, жива, света и угодна на Бога“ (2. Петрово 2,5; Римјаните 12,1).

Според тоа, за верниците и во име на верниците во Новиот завет никој, апсолутно никој, не принесува никаква жртва и на никаков начин никој не посредува, ниту пак се застапува за нив пред Бога. Тие во секое време слободно и сами излегуваат пред Бога, и со благодарно срце својот живот му го предаваат на Бога во „жртва, жива, света и угодна на Бога“. – Тоа е новозаветна вистина за универзално свештенство на верниците, различна од старозаветната.

Во Стариот завет Ароновото свештенство, кое се однесува само на свештениците, не е исто со „царството на свештеници“ кое го опфаќа вкупниот старозаветен Божји народ. Според  тоа, очигледно е дека и во Новиот завет приведените термини се однесуваат на универзалното свештенство на целокупниот новозаветен Божји народ, а не на свештенството на традиционалната Црква. Тоа е библиска вистина за унуверзално свештенство на верниците во Новиот завет.

Милин и православието од петни жили напразно се обидуваат над универзалното свештенство на сите верници, кое во Библијата се опишува со изразите „свето свештенство“, „царско свештенство“, „цареви и свештеници на нашиот Бог“, „свештеници Божји и Христови“ и „царство на свештеници“, да го постават своето свештенство, односно свештенството на традиционалната Црква и на истото да му најдат место во Библијата. Но Православната и Католичката црква немаат библиски доказ за воспоставување на своето свештенство, на својата јерархија во Новиот завет (црковна јерархија: ги опфаќа епископите, архиепископите, патријарсите, со еден збор јерарсите; јерарх –  владика, епископ, архијереј). Нивна најголема фрустрација е што ниту еден библиски текст ниту малку не укажува на тоа дека Христос и апостолите во Новиот завет воспоставиле некаква новозаветна јерархија слична на старозаветната. Ни трага ни глас од тоа во Новиот завет.

Традиционалната црква сама ја копирала старозаветната јерархија: сама ја копирала старозаветната црква, шаторот во пустината и Соломоновиот храм, сама го копирала старозаветното свештенство, сама ги копирала старозаветните свештеници и нивната свештеничка служба… Сето тоа е само нејзина, црковна копија, која во сè е премногу далеку од библискиот оригинал. Со други зборови, црквите, или храмовите на традиционалната Црква се неуспешна копија на старозаветниот храм; свештенството и свештеницте на традиционалната Црква се неуспешна копија на старозаветното свештенство и на старозаветните свештеници, и општо, устројството на традиционалната Црква е неуспешна копија на устројството на старозаветната Црква. Се прашуваме зошто? Причината е едноставна! Затоа што и старозаветниот храм со старозаветните служби во него, и старозаветното свештенство со старозаветните свештеници и целокупното устројство на старозаветна Црква – умреле заедно со Христа на Голгота оној миг кога Христос ги изговорил последните зборови „Се сврши!“ и кога завесата во храмот невидлива рака ја скинала надве, од гое до долу, со што конечно му е ставен крст на целокупното устројство на старозаветна Црква.

Премногу тешко е да се сфати како традиционалната Црква не ја сфаќа оваа библиска вистина која е јасна како солза! Како може традиционалната Црква да воскресне нешто што умрело, нешто што е мртво, нешто што остарело, нешто што ја завршило својата задача, нешто што му го отстапило местото на нешто друго, ново! Нејасно е и премногу мачно за размислување како свештенството на традиционалната Црква на олтарот во своите храмови, наместо крвна жртва, јагне, принесува бескрвна жртва – леб и вино! Копијата е несоодветна: крвна жртва заменета со бескрвна! Што ли ќе каже Бог на Божјиот суд за овие фалсификати на традиционалната Црква!

Во продолжение следат поднасловите од поглавјето „Библијата и преданието“. Кога ќе кликнете врз поднасловите, ќе ви се отворат нивните текстови.